martes, 31 de maio de 2016

El pasado verde y florido del barrio...

Pongo aquí una joyita: el Ventorrillo cuando aún eran leiras (ahora que se habla del Leira Park en el campito pegado al Centro Ágora en el que están construyendo un aparcamiento en superficie -ya se hacía extraoficialmente). Se puede ver que la calle del músico Rodrigo Alfredo de Santiago, director de la Banda Municipal, era la línea divisoria, la frontera, la aduana, entre las edificaciones altas y las zonas de labor y aplanadas.

luns, 30 de maio de 2016

GRACIÑAS!!!

GRACIÑAS ós que vos molestades en darme a vosa atención.

Tiro otra vez de Aute...

Esta canción la escenifiqué en marzo de 1995 en un curso de Monitores de Tiempo Libre, en el local que la Escola Galega de Tempo Libre tenía en la Avenida de Culleredo (en la zona de la Estación coruñesa del Tren).

domingo, 29 de maio de 2016

Animais de compañía...

Este, en singular, é o título do penúltimo disco de Silvia Penide, que reeditou tamén, arriscándose, porque podes cansar ó persoal coas mesmas cancións e non compoñer novidades, pero triunfou e ademais sacou axiña un novo disco, o que ten no mercado e que está defendendo nas salas...

Pero non vou falar de Silvia, senón dos animais, das mascotas concretamente. Eu sei que non teño, aínda que é unha tentación por estar solteiro, porque non quero privar a un animal da súa liberdade e ademais non lle podería dedicar moito tempo. Son da convicción de que as persoas deben convivir, facer vida social, coas persoas, e hai moitas oportunidades, e os animais deben estar ceibos e ser salvaxes, non estar domesticados se non hai unha boa razón, deben estar na natureza cos da súa especie e coas demais especies animais... Ademais non me sobra precisamente o diñeiro...

Graciñas por atenderme. Un biquiño moi delicado para todos vós.

sábado, 28 de maio de 2016

Actuar, qué placer...

Actuar es un acto sublime: expresas lo más hondo que hay en el alma humana, sus matices incontables y sus tonos, todo lo complejo que hay dentro de lo que llamamos especie humana... Os recomiendo, si estáis por Coruña, la obra, hecha con textos del gran Álvaro Cunqueiro, "A noite vai coma un río" el próximo fin de semana, viernes y sábado, en el Centro Ágora (zona del Ventorrillo, junto al instituto de bachillerato y la piscina de la Xunta).
 
Podéis recoger las invitaciones gratuitas en la conserjería del centro municipal. Os deleitará el grupo estable de teatro del propio centro, que ya puso en escena "Yerma" y "Misericordia" de los grandes Lorca y Galdós varias veces, siempre con gran éxito (es un grupo tan profesional que ensaya varias veces durante el curso y tiene pruebas mínimamente rigurosas de selección, aunque desde hace varias obras el cuadro de actores y actrices es el mismo).

Escribir é complicado - escribir es complicado

Onte puxen ó mestre da palabra, don Luis Eduardo (Aute), nunha das máis belidas composicións del, que transmiten melancolía e fonda reflexión sensata sobre a vida, para fuxir da superficialidade. Envéxoo porque nunca é doado conectar coa palabra cando se quere comunicar con outros-as (neste caso ó planeta enteiro a través deste lugar dixital) e ás veces deixas de publicar e comunicar...

Ayer puse al maestro de la palabra, don Luis Eduardo (Aute), en una de las más hermosas composiciones de él, que transmiten (por lo menos a mí) melancolía y honda reflexión sensata sobre la vida, para huir de la superficialidad. Lo envidio porque nunca es fácil conectar con la palabra cuando se quiere comunicar con otros-as (en este caso al planeta entero a través de este lugar digital) y a veces dejas de publicar y comunicar...

mércores, 25 de maio de 2016

"Tetriseando"

Invento esta palabreja para un hábito (adictivo, adelanto) que tengo desde hace semanas: en el aparato adosado al televisor que me permite ver la señal digital de las cadenas, hay varios juegos. Uno de ellos es el TETRIS. Este juego consiste en formar líneas con figuras geométricas distintas, con distintos niveles: asciendes de nivel, más velocidad.

Evidentemente, si has ido dejando huecos, es más fácil no hacer líneas y llegar hasta arriba (pierdes si pasa esto). Tienes que buscar los ensamblajes de las distintas piezas entre sí y diseñar estrategias para conseguir ir cubriendo huecos en distintas líneas para conseguir con una pieza, normalmente la alargada, varias líneas de una sola vez (da un subidón). Educa la composición espacial (colocación de espacios).

martes, 24 de maio de 2016

Máis de museos...

A verdade é que na Coru non nos podemos queixar por museos... e hainos variados, ademais. Agora mesmo estou pensando no de arte contemporánea da defunta empresa galega de electricidade Unión Fenosa, que tiña dentro de si un moi valioso museo eléctrico, que, se cadra, podía ter máis tirón cás obras contemporáneas. Desapareceu, desgrazadamente, e agora só hai o punto de exposición das tendencias artísticas de hoxe en día. O museo é amplo con galerías abertas. Hai dúas á esquerda desde o sala de entrada, unha na planta baixa e outra na planta de enriba e dúas na banda dereita, que , aínda que están unha encima da outra, non se nota tanto ó haber unha escaleira, que dá acceso tamén a unha zona de repouso con máquina de cafés (comercio xusto tamén) incluída.

Neste grande museo, que está na fin da Avenida de Arteixo (oficialmente aínda Arteijo, pero o Concello hao cambiar, xa que forma parte dos seus principios ideolóxicos irrenunciables), enfronte da zona da grande área comercial Marineda que inclúe o Ikea para Galicia (xa non hai que ir a Asturias ou Portugal), hai a exposición permanente dos fondos da empresa eléctrica que financia o Museo (agora a empresa catalana Gas Natural) e tamén exposicións pequenas e grandes de artistas españois e internacionais, que amosan de xeito temporal, aínda que hai tempo para ir ver e gozar xa que unha exposición soe estar tres ou catro meses.

luns, 23 de maio de 2016

Una pequeña manía...

Abundo en lo que escribí ayer. Tengo una manía: no tener reparos en leer en hostelería periódicos atrasados. Normalmente se echa un vistazo a la prensa, pero siempre quedan noticias ocultas o no se lee con suficiente atención. Pero hay sitios que tienen obsesión por retirar la prensa atrasada. No lo hacen con revistas (puede haber revistas del año pasado incluso) y suplementos. Se enfadan si se coge el periódico de ayer. 

No pasa eso en todos los sitios, es cierto, y es verdad que la prensa es propiedad del dueño o gerente e impone sus normas, pero es una mala gestión empresarial, porque tú pagas la consumición no sólo por la consumición en sí sino por el local y el ambiente completos, todo lo que te ofrece, incluido el trato humano. Curiosamente, en la mayoría de los sitios, se permite a un señor o a una señora estar tiempo y tiempo con el periódico, estudiándolo pormenorizadamente como si fuese el temario de la oposición, con el café o la bebida ya acabada hace tiempo... Curiosidades... Feliz comienzo de semana, por aquí por Coruña (en plena aldea de Gramela) con muy buen tiempo...

domingo, 22 de maio de 2016

Xornais de papel...

Xa é un vicio consultar tódolos días a prensa de papel, a pesar de que cada vez está máis asentado o hábito de mirar por internet as edicións dixitais. Os tres xornais coruñeses aínda ofrecen a versión completa en internet. Pero "El Correo Gallego" ofrece só unha parte ou, polo menos, só achega completamente as noticias do día. 

Eu teño o hábito de mirar en cafeterías e en hemerotecas os xornais, preferentemente os coruñeses, e merco se hai algo que me interesa conservar. Hai veces que sei pola internet de maneira directa ou indirecta (a través de redes sociai) de publicacións en prensa que me interesan tanto que merco o xornal. Tamén pasa ó revés: como adoita suceder que miro á primeira prensa no seu formato tradicional, interésanme noticias que logo espallo pola internet. 

Está tan enraizado o hábito de ler en papel en hostelería e en bibliotecas que xamais morrerá este xeito de espalla-las noticias, que é máis democrático cá versión dixital (non todos teñen ordenadores, móbiles e conexións á rede, sobre todo as franxas de idade maiores). Son complementarias ámbalas maneiras.

sábado, 21 de maio de 2016

Noche de museos...

Mayo tiene una serie de celebraciones culturales importantes: unas mayores, como el 17 de mayo, Día das Letras Galegas, y otras menores o reducidas al ámbito local pero que ya tienen décadas de existencia, como el día de la ciencia en la calle (mejor dicho, en el monte) y ésta de hoy de los Museos, que siempre he celebrado cada año de una manera distinta.

Este año hay dos opciones, porque lo tengo un poquillo complicado por razones laborales: o pillo visita guiada en el castillo de San Antón, uno de los museos más antiguos de la ciudad, nacido a raíz de las excavaciones en el Castro de Elviña (y otros castros de la comarca) o voy a Bellas Artes, nacido gracias a la infraestructura del gran convento de Capuchinas de la zona de Panaderas (junto a la Plaza de España y a mi lugar de primeros pasos, la calle de Varela Silvari), pues hay nueva exposición del pintor Álvaro Cebreiro. Hay más ofertas porque en Coruña hay muchos museos (municipales, estatales y autonómicas) de distintos estilos (científicos, históricos y artísticos). En la web municipal (coruna.es) está toda la información.

venres, 20 de maio de 2016

Brais Morán con Loretta Martin...

Engaiólame Brais Morán por esta canción cando estaba en Loretta Martin. Ademais da súa forza expresiva, demostra que calquera estilo musical, non só o pertencente á tradición propia galega, pode cantarse en galego e ten xeito, ademais. Xa comentei, ó falar do Bâbâ, que fun a este local para escoitar a Brais, xa en solitario e co seu estilo propio, que quere desenvolver, sen ter que estar atado ó estilo de Loretta (funkee).

xoves, 19 de maio de 2016

El Bâbâ...

Recomendación musical y hostelera: el Bâbâ Bar, que está en un bajo de la calle coruñesa de José Luis Pérez Cepeda, junto a la esquina con la calle de Calvo Sotelo, en la zona de Riazor (esta zona tiene una oferta de salas interesante: el Playa, el Garufa (nuevo) y el Leclub, en una zona que está estrictamente antes de la zona de marcha del Orzán-Canalejo.

Hoy me he encontrado con la dueña, con la que he tenido trato mínimo y educado las veces que he estado ahí (por Silvia Penide, Félix Arias, Entrelas). El trato de hoy ha sido de más palabras (yendo más allá de las estrictas para la comunicación básica) y ha sido muy enriquecedor y cálido. Cálido también es el clima del local: bien cuidado, con dos partes diferenciadas para cenas y conciertos, una cuidada oferta gastronómica sencilla pero bien cuidada y una programación variada y distinta, no sólo con música sino con teatro y monólogos. Tiene colaboraciones con asociaciones del municipio, por ejemplo, un concierto por los veinte años de Cuac FM (Universidad) con Brais Morán (Loretta Martin) y su Cruzando o eclipse, curiosamente el día del concierto de Silvio Rodríguez en el Coliseum, al que quizás hubiese ido si tuviese veinte años (ahora me interesan otras personas, aunque los estilos musicales amados siguen siendo los mismos. Por fortuna, para que las etapas de mi vida sean distintas y tengan identidad propia).

mércores, 18 de maio de 2016

De expo fotográfica...

Me encantan las exposiciones. Por eso es un placer doble tener estos días en el salón de actos de mi parroquia católica una exposición que refleja con fotos y montajes audiovisuales que se proyectan en el tiempo de visitas públicas las cinco décadas de existencia de esta comunidad de creyentes, que empezó su vida en plena aldea dentro de la ciudad (esta zona era considerada periferia y había que subir desde la zona baja del puerto y del ensanche una larga cuesta). Hoy no se nota tanto la subida a una zona de altura pronunciada al estar muy urbanizada, pero sí que se deja notar en el cansancio cuando se llega hasta la zona de "Las Conchiñas", como es llamada popularmente mezclando gallego y castellano.

Desde las fotos en blanco y negro de las excursiones dentro y fuera del término municipal (O Portiño, Portonovo, Madrid...) y las comuniones en la antigua capilla del desaparecido colegio de La Grande Obra de Atocha en la zona del Ventorrillo, junto a la Silva hasta las fiestas juveniles y de colaboradores que se hacían en el mítico sótano de la calle Barcelona en la década de los noventa, reflejan la unión y el entusiasmo de un grupo grande de gente que ha luchado siempre por su comunidad y por su barrio, también por su cultura gallega, expresada en su lengua, defendida por sus escritores con fechas tan emblemáticas como el 17 de mayo para Rosalía (cumpleaños de su marido, el primer presidente de la Real Academia Galega, y dedicatoria del primer libro editado en gallego en Galicia después de siglos de estar relegado al ámbito oral).

martes, 17 de maio de 2016

Día da nosa fala hoxe!

Vou romper a norma de alternar idiomas. Hoxe celebramos, mercé a Rosalía, que saímos no 1863 dos séculos escuros e se comezou a publicar literatura en galego. Eu son neofalante: de neno, debido ó contexto, falei en castelán. Na Universidade, co agromar da consciencia, comecei a empregar habitualmente o galego, sen abandonar o castelán por motivos afectivos pero introducindo o galego cando podo e empregando para min o noso idioma.

O que si nunca farei é ser diglósico no bilingüismo: emprego o galego nos ámbitos cultos, tamén, como podo utilizar neses contextos o castelán, é dicir, non uso só o galego coa señoriña de aldea ou en contextos coloquiais.

luns, 16 de maio de 2016

Próximo ás Letras...

Mañá é o Día das Letras Galegas na miña terra. ¿Por que se celebra? Desde o ano 1963 lémbrase a un autor ou a unha autora que dignificase o galego coa súa obra escrita en galego ou en castelán defendendo a dignidade do idioma. Estou pensando en don Manuel Murguía, primeiro presidente da Real Academia Galega, que escribiu pouco en galego pero que defendeu a validez no ámbito formal dun dos meus idiomas, que falto tódolos días.

Precisamente o 17 de maio é a data de aniversario de don Manuel e nese día escribe a súa dona, a arquicoñecida Rosalía de Castro a súa dedicatoria de Cantares Gallegos a Fernán Caballero (Cecilia Böhl de Faber), que foi unha escritora que non se burlou dos galegos, coma agasallo de aniversario.

Letras galegas están inevitablemente unidas ó compromiso de manter vivo o idioma galego (que, moito olliño, non é un dialecto do portugués). Nese compromiso está o profesor e músico Ricardo Marcos Casás Salgado, que recreou, co seu estilo de seguidor do jazz e do blues, as antigas foliadas que a súa avoa e a irmá da súa avoa facían na Vila da Igrexa, no municipio coruñés de Cerceda, cun repertorio que foi recollido pola investigadora suíza Dorothé Schubarth e publicado pola Fundación coruñesa Pedro Barrié de la Maza. O labor de Ricardo Marcos está unido non só ó goce estético senón tamén ó desexo de que a lingua da súa familia non morra, ó fusionar repertorio tradicional con estilos doutros países e doutros contextos e ó empregar o idioma galego nas letras e nas intervencións feitas cara ó auditorio. Fíxose un primeiro concerto o xoves pasado no Museo do Pobo Galego de Santiago de Compostela, no Convento de San Domingos de Bonaval, próximo á rúa de San Pedro e á Porta do Camiño. Foi un pracer asistir e destina-lo tempo libre persoal ó deleite e tamén ó compromiso cunha cultura concreta, a miña, da que procedemos, aínda que naceramos en plena cidade e empezaramos a falar en castelán na nenez, a pesar de que o galego non só estaba presente na miña familia paterna e na aldea (Carripás-Teixeiro-Concello de Curtis) á que volviamos en agosto senón tamén na escola, na televisión e nas misas dominicais.

domingo, 15 de maio de 2016

El Bosque de Galicia

El jueves aproveché para ir a Santiago y subir hasta el Gaiás, el famoso monte de la Cidade da Cultura, por las sendas del recién abierto Bosque de Galicia. Es un buen plan de senderismo que tiene el gran atractivo de ver la ciudad del Apóstol en todo su esplendor. Se accede desde el camino de Ponte do Sar, bajando desde la zona de las Mercedarias en la rúa da Fonte de Santo Antonio. Hay la joya de la Colegiata de Sar y las casas antiguas de una de las barriadas más antiguas, rural, de la capital de Galicia.

sábado, 14 de maio de 2016

Bibliotecas da Coru...

Onte celebrouse o vixésimoquinto das Bibliotecas Municipais Coruñesas, creadas en pleno mandato de don Francisco Vázquez, con don José Luis Méndez Romeu como concelleiro de Cultura. Este é un dos mellores logros do mandato de don Francisco. Non se limitaron a crear unha grande biblioteca coruñesa senón toda unha rede de bibliotecas que están unidas e que garanten que en cada barrio, mesmo nos máis humildes, houbese un punto de encontro cultural cunha oferta variada, non só restrinxida ó formato clásico do libro.

Non naceu curiosamente no "centro" senón nun dos barrios máis difíciles da Coruña, a Sagrada (Familia) para solucionar problemas graves de convivencia social. En vez de poñer policias, puxeron estímulos de aprendizaxe e alternativas de ocio. Os locais foron doados por unha asociación benéfica católica que construía vivendas a un prezo moi razoable e a poñía á disposición da xente traballadora para que puidese ter un lugar estable. 

Despois foron nacendo máis bibliotecas, non só no mandato do alcalde Vázquez senón no doutro compañeiro de partido, don Javier Losada. A alfaia foi, sen dúbida, acabada no mandato dun alcalde doutro partido, don Carlos Negreira, a grande biblioteca do Centro Ágora, situada na última aldea virxe da Coruña, A Gramela. Como ten grandes vidreiras, vese todo campo que a rodea, todo un luxo para concentrarse e traballar intelectualmente. O meu barrio, a Agra, foi o último barrio que dispuxo de biblioteca propia, a pesar de ser dos máis antigos (construíuse nos anos sesenta). A pesar de todo, como A Coruña é pequena, nun paseo disponse de moitas bibliotecas e centros cívicos. Ademais, contamos cunha inmellorable rede de buses para achegarte a calquera recuncho, mesmo dentro do veciño municipio de Arteixo (pleno centro de Meicende, próximo ó santuario de Pastoriza).

mércores, 11 de maio de 2016

Niños que hablan en gallego

Me acabo de tropezar con un niño que en plena urbe gallega habla gallego, algo muy difícil de encontrar... Es la mejor manera de celebrar nuestras letras el próximo 17 de mayo...

martes, 10 de maio de 2016

Parodias galegas...


Nótase que Enrique Iglesias sacou outro tema cando, sen buscar, chegas a saber que os de O Páramo Pictures sacan a súa adaptada versión...

luns, 9 de maio de 2016

Cambio de look...

Como se puede ver, cambié la apariencia del blog. Dudé entre varias, a ver si gusta... Un saludo a tod@s los que me leéis...

domingo, 8 de maio de 2016

Comunicarse...

Teño que recoñecer que un dos meus praceres é escoitar xente, sobre todo nos formatos cultos e formais, pero tamén no ámbito coloquial. Unha das armas máis poderosas é a comunicación. Agora temos medios moi poderosos: a escrita a través dos xornais, dos libros e dos carteis, pero tamén temos o formato audiovisual a través da radio e da televisión nos seus formatos máis veteranos e agora tamén a internet a través do desenvolvemento das tecnoloxías da computación (os clásicos ordenadores).

Escoitar unha peza oratoria ben construída, con sentido e con estética, que consiga namorar e ir ó máis fondo da parte sensitiva do ser humana sempre é un pracer. No fondo sempre está dentro de nós o clásico "paga a pena escoitar a fulanito". É unha das técnicas máis antigas de namorar, ora nas relacións afectivas de noivos ora na intimidade da amizade máis profunda e leal ora nas relacións sociais obrigatorias e básicas que todos temos que manter na nosa vida, xa que non quedamos na casa todo o tempo. Mais para conseguir unha comunicación profunda e efectiva cos que nos rodean cómprennos momentos de soidade e reflexión, de tranquilidade profunda.

xoves, 5 de maio de 2016

Cincuentenario de mi parroquia...

Para celebrar los cincuenta años de mi parroquia, organizamos una exposición fotográfica variada y representativa de las cinco décadas de vida. En A Coruña, en la Agra do Orzán. Con un recital de una coral coruñesa veterana que quiere a mi parroquia y que todos los años, desde ya hace más de una década, nos canta los villancicos por Navidad (aunque ahora ya no esté ayudada por el Ayuntamiento, cosas de la "laicidad"...).

mércores, 4 de maio de 2016

Vicios confesables...

Teño o grande vicio de camiñar, xa desde sempre. Móvome camiñando pola cidade. Cando collo o bus, é por présas ou por ir a calquera dos límites municipais (Feáns ou As Xubias), por ter que ir ó hospital ou ó camposanto.

Ultimamente estoume desmadrando e atrevendo a ir andando ata outros municipios (xa contei por aquí que no principio do curso, setembro ou outubro, fun andando ata a vila de Arteixo. Tampouco é tanto mérito. Si, é moito, pero é ir todo recto, literalmente, desde a estrada que comeza desde O Ventorrillo, a Silva e o polígono da Agrela). O outro día fun ata Santa Cristina (Oleiros), moi recomendable desde o punto de vista turístico e de ocio nocturno (tamén diurno) (e ata se poden encontrar compañeiros de universidade que viven alí). Tamén é directo: baixar por Nelle ata Catro Camiños, tirar por Oza e ir pola Pasaxe todo recto ata a ponte que separa Coruña de Oleiros. Paradiña para caña e refrixerio e volta a andar e, mentres, ir deleitando a vista coas distintas paisaxes urbanas e costeiras e coas distintas xentes coas que te vas atopando polo camiño. Desconectas e estás en forma. Lista para enfrontarte ó traballo duro (pero estimulante intelectualmente).

martes, 3 de maio de 2016

Machismos y violencias...

Por increíble que parezca, hay páginas de internet y sentimientos, falsos sentimientos en épocas tempranas del desarrollo de la persona, que refuerzan el machismo más absoluto, de dominación del hombre sobre la mujer como si fuese lo más natural del mundo, incluso desde los institutos hay la violencia más cruel ejercida sobre la mujer como elemento inferior a la que hay que someter. ¡Díos mío bendito!

luns, 2 de maio de 2016

Na Torre...

Estou sendo moi regular agora á hora de publicar. Iso é bo sinal.

Hoxe, cun sol esplendoroso, veño da Torre. Literalmente. Non veño só da península e do parque externo do Faro, senón que veño da mesma Torre. Descubrín no xornal que hoxe é gratuíta a visita. Como estaba próximo á zona, desde o Porto, fun andando subindo pola zona do Campo da Leña, Orillamar, San Amaro, Cárcere. Había pouca xente, turistas, por suposto. Estaban a piques de cerrar a terraza da parte superior. Recoñezo que me dá yu-yu. Os chanzos son pequeniños e os relanzos teñen unha moi boa estrutura admirable, con ventás de tódolos tamaños. Mesmo deixan moedas nos cristais dalgunha.

domingo, 1 de maio de 2016

A vida está na rúa - A vida está afuera - The life is out...


Coñezo esta curta mercé á publicación semanal dixital dunha persoa á que admiro e quero, Marta Paredes Díaz... para pensar moito, moito... - Conozco este corto gracias a la publicación semanal digital de una persona a la que admiro y quiero, Marta Paredes Díaz... para pensar mucho, mucho...

¡Salta!

Esta peli é unha obra mestra. Veño de ver agora un dos sitios clave do argumento. Rodada principalmente na Coruña, presenta os mundos da xer...