Hoy he visto una acción que hace que la vida valga la pena, que te empuja a seguir luchando. Un poco antes de la misa católica de mi parroquia a las 11 de la mañana, con todo preparado y esperando al comienzo, vi que una chica de mi tanda de confirmación, que suele ir a Misa con sus padres, llegó después de ellos y los saludó públicamente, sin miedo de manifestar su amor a ellos externamente, con un beso en la mejilla a cada uno. En medio de tanta violencia y egoísmo, de gente que se preocupa más por las nuevas tecnologías y los animales que por las personas (es mi opinión personal), toca el corazón expresiones de AMOR como éstas sin vergüenza ni miedo.
Neste blogue tento contar o que son e o que me gusta - En este blog intento contar lo que soy y lo que me gusta
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Vodas de ouro
Tamén era domingo cando fai cincuenta anos estas dúas belezas decidiron casar... orgulloso deles sempre... mágoa que o xardín de San Carlos...

-
Tamén era domingo cando fai cincuenta anos estas dúas belezas decidiron casar... orgulloso deles sempre... mágoa que o xardín de San Carlos...
-
Nesta aldea medrou o meu pai de neno e eu botei aí moitos agostos. Conseguín esta foto da entrada da Galipedia deste lugar. Carripás, Carroi...
-
O martes pasado gocei dun breve concerto nocturno nun local que xa é un clásico e unha rareza: o Jazz Filloa, da rúa Cega, que está entre d...
Ningún comentario:
Publicar un comentario