Carlos Platas Seixas - A Coruña

Puxen o título dun xeito especial, pero vaise entender. O xoves aproveitei e, ao non ter compromisos e non estar aínda en temporada de Nadal (antes e durante), puiden ir a unha cidade á que, realmente, se pode ir sen ter un motivo, simplemente o de gozar polas súas zonas vella e nova. Compostela ten moi coidadas as zonas verdes e iso é un descanso para os sentidos. Non é doada a visita ás alturas da Catedral de Santiago de Compostela polo tirón que ten e máis agora que existe a reserva por internet. Arrisquei e fun sen reservar á primeira hora. Co tren é sinxelo, estás nun chiscar de ollos na rúa do Hórreo e sobes por Orfas. Desviei cara á Rúa Nova e de aí por Xelmírez. A praza do Obradoiro estaba deserta. O grupo subiu ata a sala da exposición das esculturas do Mestre Mateo que estivo no Museo del Prado onde a guía, amable e clara, falou sobre a escultura do salón (salón de banquetes con escenas curiosamente de época con músicos e gastronomía e non estritamente relixiosa) e sobre a

Por terceira vez fun ver "Esquece Monelos" nos Cantones Cines de Los Cantones Village na Avenida do Porto da Coruña. Segue unha semana máis pola resposta da xente que foi vela na primeira semana, semana difícil polas actividades lúdicas do "Samaín-Halloween-Defuntos". Mesmo había xente na hora máis difícil (última hora da noite). Isto demostra que cando algo é bo, aínda que sexa diferente ao que se adoita ver en oferta comercial, triunfa. Neste caso xogaba na casa (río emblemático do concello). Neste caso o formato documental non se fai nada pesado e achega datos descoñecidos (sospeito): o nacemento na Furoca (próximo ó coñecido embalse de Meicende), o tramo aberto que está ó carón do parque de bombeiros en San Cristovo das Viñas, cunha zona completamente rural que sobresae de xeito diferenciado fronte ás edificacións industriais e de ocio (o todopoderoso Marineda que se ve ó fondo das poucas casas de aldea e animais que aínda resisten). Teño que recoñecer que

Neste mes de defuntos, aos meus, papá, mamá, avoa, pais de Ángeles e José Ramón Soilán. Coa miña oración, Carlos.

Eso es lo que me pregunto a veces, si llegado a los 60, 70, 80, 90... seré maniático. No lo sé, espero que no, nunca me ha gustado estropearles la vida a los que me rodean... Como buen tímido, respeto mucho el espacio personal de cada persona, aunque esté en el espacio público...