mércores, 30 de setembro de 2015

Sobre mí...

Voy a hablar un poco sobre mí. Siempre es muy difícil hablar de uno porque se tiene la gran tentación de creerse perfecto y superdotado, superguapísimo, que cae bien, que es atento, agradable, educado, sensible...

Hace unos días salió un artículo de opìnión de don Jesús Carracedo, una de nuestras eminencias gallegas en genética, fan de los abrazos y besos frecuentes. Por mi carácter tímido, yo opto por un término medio, pero también los quiero. Creo que los tímidos les tenemos que agradecer a los extrovertidos que no radicalicemos nuestra introversión, que puede llegar a ser enfermiza, como pasa en algunas ocasiones en mi caso, agravada por internet, que lo puede potenciar. La introversión y la reserva son positivas, en su justa medida, porque ayuda a ser prudentes con lo que se dice y hace, ser delicados con los demás, desconectar del ritmo de la vida y reflexionar mucho en los acontecimientos de la vida, darse de cuenta de lo que les pasa a los demás, fijarse en los pequeños detalles.

martes, 29 de setembro de 2015

"El desconocido"

Hoxe inauguro a sección de cinema. Onte fun á noite ver "El desconocido", rodada de principio á fin na miña cidade. Trata dun pai que leva os seus fillos ó colexio e que se atopará nunha situación límite... Non vou dicir máis para non facer un spoiler deses... Cunha fotografía diferente, vense desde o aire zonas principais da miña cidade: Náutica, Praza de Vigo, Emilia Pardo Bazán, Paseo dos Salesianos, Porto...

O argumento dá para pensar e estás coa atención posta na pantalla pola sucesión de accións, as reaccións descontroladas das persoas e tódolos ambientes moi coñecidos...

luns, 28 de setembro de 2015

"Luar"...

Esta expresión tan gallega, que nomina la luna iluminada en toda su plenitud, tuvo ayer noche su máxima expresión con una visión de la luna más grande de lo normal y con un eclipse (la Tierra que tapa a la Luna) a eso de las cinco de la madrugada, que no se volverá a ver hasta 2033... 

Según el físico Jorge Mira, la observación de este fenómeno permitió intuir que la tierra no era plana, como se creía, sino redonda. La de muertes y odios que se levantaron por decir esto tan elemental... Fenómenos como el de ayer hace siglos despertaba profundos miedos y creencias falsas como el fin del mundo y la destrucción del planeta... Cuesta creer que una noche tan plácida y tranquila pueda despertar tales sentimientos... Más bien te llena de una paz impagable... Ver las estrellas y los dibujos, la negrura del firmamento... es un pequeño tesoro...

domingo, 27 de setembro de 2015

Museos...

Hoxe vai de museos. A miña cidade ten moitos e moi variados. Eu recomendaría, por exemplo, un dos máis antigos, o Castelo de San Antón, pouco despois do Xardín de San Carlos. 

Desde os anos sesenta do século pasado converteuse nun Museo que acolleu principalmente as excavacións do Castro de Elviña e outros castros da bisbarra, así coma os restos medievais da cidade, que se expoñen no patio exterior da planta baixa. Na zona alta expóñense obxectos doutros séculos, especialmente, a Guerra da Independencia contra os franceses na nosa cidade, que tivo lugar na zona do Castro de Elviña.

O propio Castelo é moi interesante para pasear polo patio exterior, o aljibe interno que recolle as augas desde o pozo do xardinciño da parte alta. Esta parte contén as habitacións das autoridades e a capela desacralizada. Desde a parte alta, sobre todo, desde o teito da zona de vivenda, tense unha vista marabillosa da parte medieval e portuaria da cidade.

sábado, 26 de setembro de 2015

El Emporio...

Esta entrada se podría considerar publicidad encubierta. Pero considero que hay que dar buenos consejos y asesorar bien. De la misma manera que si en pleno centro de mi ciudad me preguntan por un sitio de comidas, yo no los voy a mandar a un sitio malo o donde claven. A no ser que no les importe pagar bien, claro está... O no voy a mandar a algunos sitios de la calle de la Florida... en el que algunos tripulantes acabaron pensando que era un local ordinario... y se marcharon en seguida porque es zona de farolillos rojos, lo que antes eran Tabares y Papagayo...

Uno de mis sitios preferidos para comer es el Emporio de los Sandwiches. Está al final de la Avenida das Cunchiñas, en el entorno de la Plaza del Comercio, desviándose hacia la derecha desde la rotonda de esta plaza. Tiene la particularidad de que está en una zona en la que sólo hay pisos...

El local es agradable, grande, limpio, con mucho personal muy amable y eficaz. Se tarda en servir porque los sandwiches, hamburguesas, perritos y postres se hacen a mano. Se hacen con productos frescos y con la sabiduría gastronómica de décadas. No dudan en hablar con la gente (cuando no están con muchos pedidos). Hay varias generaciones de la familia trabajando allí. Te sientes a gusto y vuelves. Cuando se dan estas circunstancias, apenas necesitas redes sociales ni webs porque la buena fama se transmite a través de la gente o te quedas satisfecho cuando vas por primera vez...

venres, 25 de setembro de 2015

Contaminación lumínica

Onte volvín ó Museo Nacional de Ciencia para ver devagar as expos. Interesábame sobre todo a do último andar que fala do mellor aproveitamento lumínico, sobre o "apagado dos ceos" nas noites das nosas cidades e os modelos de farolas, bombillas e iluminacións máis axeitadas para os nosos entornos urbanos.

E non puiden evitar fixarme en toda a iluminación nocturna do camiño que vai desde o centro urbano de Arteixo pasando por Groufa, Sabón, Oseiro, Pastoriza e Meicende. Demasiadas farolas, moitas pegadas as unhas ás outras, iluminación de negocios e empresas de Meicende e Nostián, sobre todo no entorno da Refinería... Así as nosas noites non son mouras, senón alaranxadas ou esbrancuxadas... e só vémo-la lúa, sobre todo cando está en todo o seu esplendor coma onte...

xoves, 24 de setembro de 2015

Silvia Penide...

Hoy toca música. Si el otro día hablé de Xoel López, coruñés, hoy hablo de otra persona, mujer, de Meicende - Arteixo, que lleva años resistiendo y componiendo, con un estilo muy personal y auténtico.
Tiene ya varios discos en el mercado y los va vendiendo. Es buena a la hora de publicitarse, sobre todo a través de Internet y las omnipresentes redes sociales. Es músico de sala pequeña y de concierto íntimo, acercado a la gente, aunque ya ha pasado por casi todos los formatos de actuación. No es sólo una persona que edita en solitario sino que es amiga de colaborar mucho con más musicos. además de la banda con la que toca cuando tiene que defender sus discos personales. Tiene un dúo con Félix Arias ("Canciones Ajenas") y un proyecto con cuatro cantautores más ("Cinco Paredes").

Tiene el don de la expresión escrita y acierta al transmitir sus sentimientos y percepciones, en determinadas ocasiones con delicadeza y sutileza en cuestiones complicadas de transmitir.

mércores, 23 de setembro de 2015

Sherlock Holmes

Sherlock Holmes xunto coas novelas de terror da colección "Tus libros" de Anaya fixéronse presentes na miña vida na adolescencia. Descubrín as novelas de Holmes na devandita colección de Anaya, pero tamén accedín ás traducións galegas que publicaba Xerais. Engaioláronme sempre. Teñen unha estrutura sinxela de relato curto con linguaxe accesible e do común, con moitos detalles da época victoriana e unha moi lograda descrición psicolóxica das personaxes.

Lémbrome de ser seguidor da tradución galega da versión televisiva nas medianoites dos sábados (a arquicoñecida de Granada TV) con Jeremy Brett de protagonista, o mellor Sherlock de tódalas adaptacións audiovisuais. Caracterizábanse por unha versión literal dos textos literarios e unha moi boa ambientación.

En cada relato mantense a intriga, Conan Doyle non deixa ningún cabo solto e non o pon doado ó lector ou á lectora para descubri-lo desenlace. O que me gusta de Holmes é que traballa por amor á arte, apaixónao un caso cheo de matices e curiosidades, difícil, que espolee o seu cerebro e o faga traballar ("nada hai máis interesante que un caso no que todo está contra ti") e combater contra tódalas dificultades. Pero Holmes ponse da parte do criminal cando este tivo que atentar contra as leis se o fixo para defender un inocente. Ten conciencia e principios éticos ("en cen mil casos xamais puxen a miña intelixencia ó servicio do mal") que mantén sempre en beneficio dos débiles e da súa patria, Inglaterra.

martes, 22 de setembro de 2015

Alzhéimer

Ayer la Torre estaba iluminada de morado, para recordar a los que ya no pueden recordar. En A Coruña había una noche tranquila y con buena temperatura, buena ocasión para recuperar un hábito perdido e ir andando en la oscuridad de la noche a lo largo de la línea de costa del Orzán, de Riazor y del Matadero, junto a Monte Alto.

Decidí ir por el sendero que va hasta desde el Aquárium por toda la línea de la playa hasta la explanada que está enfrente de la antigua cárcel. Pensé, ya que era una jornada para agradecer el don de los recuerdos, en los asesinados en la playa del Arenal que contemplaba y que está al pie de esa Torre. 

Mi memoria conservaba el recuerdo del camino porque el que andaba en la noche y sabía también cómo llegar a un retrete portátil. Había gente fotografiando la silueta morada que se vislumbraba entre los árboles de la silueta del estanque que describe la lucha entre Hércules y Gerión. Al pie de la Torre, antes de la cuesta de acceso, también había personas grabando. Subí y vi con calma la Península, dando una vuelta a la Torre. Mi memoria sabía cómo volver a mi casa, aún quedaba un largo camino, sabía atajar para llegar antes a mi domicilio.

luns, 21 de setembro de 2015

Museos científicos

Na miña cidade témo-la sorte de ter ata catro museos científicos: o primeiro, que se inaugurou no ano 1985, no palacete antigo do monte de Santa Margarida, onde antes estaba un muíño, é a Casa das Ciencias, que ía máis aló do museo puramente expositivo e permitía experimentar científicamente. A única pega é que tardan moito en cambiar expos. A outra grande atracción é o planetario, que ensina as estrelas das noites. Desde a miña terraza, en noites limpas, podo ver os debuxos das estrelas.

Despois viñeron a Casa do Home, que se centra no ser humano, e no Aquarium Finisterrae, que ensina con grandes tanques toda a riqueza do mar. Estes dous museos están na liña de costa do Paseo Marítimo que leva á Torre de Hércules.

Finalmente, conseguiuse que o Museo Nacional de Ciencia y Tecnología abrise unha sucursal aquí, tamén preto do Paseo Marítimo, no popular barrio do Labañou. Expóñense obxectos vellos das casas e das institucións que serviron para a mellora da vida cotiá da sociedade e expoñen mostras temporais: sobre a luz, os plásticos que hai nas nosas costas e a contaminación lumínica das nosas cidades.

domingo, 20 de setembro de 2015

Nuevas tecnologías...

Escribo para internet ahora en estos momentos. Elementos como las páginas web o los blogs son ya clásicos. Elementos más innovadores son las mensajerías instantáneas a través de móvil y las redes sociales. Las webs y los blogs resisten. El correo electrónico, también (de hecho desplazó a la carta, que se queda para las comunicaciones de las empresas, sobre todo facturas, aunque en Navidad aún resiste el envío de felicitaciones de papel).

La mensajería evolucionó desde los rudimentarios SMS de pago hasta los Whatsapp gratuítos y que permiten largas conversaciones. En mi opinión, lo que podría ser muy económico para avisos concretos, con una buena utilidad, está sustituyendo a la comunicación sensorial y afectiva, haciéndose presente en ámbitos fuertemente afectivos y privados como el ocio hostelero, por ejemplo.

Las redes sociales están teniendo un cambio actualmente, al orientarse hacia un intercambio de informaciones públicas de interés de personas y grupos, dejando a un lado lo personal e íntimo, y en ella están todas las franjas de edad y clases sociales, de aí su permanencia. Hay unas más públicas (Facebook y Twitter) y otras menos concurridas (Google +). Algunas muy famosas como Tuenti, al estar orientadas a un público determinado, están casi desaparecidas al aparecer otras herramientas más efectivas.

sábado, 19 de setembro de 2015

Xoel López...

Bos días. Preséntovos un dos meus artistas preferidos, coa súa canción actual máis fermosa poeticamente ("Tierra"). Coñecino cando era Deluxe, con I´ll see you in London, que coñecín a través dunha curta. Logo despois engaioloume con "Colillas en el suelo" e comprei máis discos del. A primeira etapa del é claramente "british", engaiolado por "The Beatles"

Tivo uns cantos anos frenéticos e despois decidiu escapar, fuxir, como describe neste vídeo, desde a praia de Riazor ó mencer ata Buenos Aires e enchouparse do estilo sudamericano e explorar todo o posíbel tódolos estilos musicais e vivir a súa profesión como unha vocación, por amor á arte, namorado dela, e non coma unha autoexplotación ou por motivos exclusivamente económicos. Os dous discos ("Atlántico" e "Paramales") que sacou co seu nome amosan toda a creatividade e a beleza deste músico. Non renuncia ó seu pasado porque se poden ver trazos da época de Deluxe e das bandas ás que pertenceu ("The Elephant Band", por exemplo) nesta última etapa.

venres, 18 de setembro de 2015

Letras...

Hoy os dejo un texto que publiqué en La Voz de Galicia para el concurso literario de verano "Relatos de verán" de agosto del año 2012 y que fue publicado en el periódico el día 6.

Le gustaba escribir, expresar lo que había en lo más hondo de su alma, sus sentimientos, lo más profundo de su interior. Lo impresionaba el poder de la palabra, cómo era capaz de cautivar a una persona, de conmoverla hasta lo más hondo. Sabía que quien tenía el don de la palabra era capaz de cualquier cosa. Se daba cuenta de la gran responsabilidad de eso: había que tener conciencia en su uso. Podías hacer mucho bien o mucho mal durante mucho tiempo en la vida de una persona.
Lo más bonito de la vida de dos personas que acaban juntas puede empezar del poder de una palabra. La intimidad puede nacer de ahí: te das cuenta de que te gusta comentar cosas que jamás le dirías a nadie, porque confías hasta el infinito en esa persona. Sabes que esa persona jamás te va a traicionar y lo bonito es que te puede llegar una sonrisa, una flor, una mirada que lo dice todo en el encuentro más inesperado de cualquier momento silencioso. En el reino de los correos electrónicos, era irresistible el encanto de la carta manuscrita que guardas en el rincón más bonito de tu casa. Una palabra que perdura, que acompaña siempre. Un encuentro que una persona decide inmortalizar en una dedicatoria. Darías una fortuna por ver la cara puesta en la lectura de las letras, un sentimiento inmortal que se guarda en el corazón. Escribes para inmortalizar la puesta de sol que contemplas en ese momento en el que el cielo se apodera de tu corazón. El paraíso debe ser así: la imposibilidad del olvido de la palabra que sana. No estamos determinados por el vil metal: en el fondo siempre nos guiará el corazón. Nos queda esa utopía que no será matada ni prostituida por el mercado. Mientras exista eso, la vida tiene sentido, se convierte en un permanente cielo de verano.
Carlos Platas Seixas tiene 36 años y es de A Coruña

xoves, 17 de setembro de 2015

O meu barrio

Vivo na Agra do Orzán desde neno. É un barrio que ten unha das maiores densidades de poboación de toda España. Hai toda a oferta de servizos desde sempre, case non hai que desprazarse ás grandes áreas ou ó centro. 

Desde hai uns cantos anos temos un grande centro cultural chamado Ágora, na aldea da Gramela, un dos poucos recunchos de aldea que quedan da antiga agra, na antiga parroquia de San Pedro de Visma, pertencente ó anexionado Concello de Oza do que xa falei. Tamén queda a zona rural da Silva, que necesitaría unha restauración da maior parte das casas e destinala a vivenda social. É moi recomendable a subida ó alto da Pena Moa, que agora, coma hai cincuenta anos, volve ser un grande prado verde, ideal para ver a maior parte da península e camiñar en soidade e paz.

Nos anos sesenta-setenta do século pasado nutriuse da xente das aldeas que viña fuxindo da dureza do agro (o meu pai e os meus tíos, entre eles) para ir traballar ás industrias. Agora veñen inmigrantes de case tódalas nacións do mundo para sobrevivir.

mércores, 16 de setembro de 2015

Mis idiomas...

Nueva entrada en este diario público. Hoy toca escribir en castellano, y hablaré de mis lenguas, es decir, de las lenguas de Galicia.

Nací en un entorno urbano: por lo tanto, mi lengua fue el castellano, pero el gallego también estaba presente en mi vida por la familia, la escuela, la Iglesia, la tele... Pero, evidentemente, con pocos años sólo tiendes a hablar en un idioma.

Incorporé el gallego en la época de la Universidad (Maxisterio en la Universidade da Coruña). Lo hablaba siempre que podía sin abandonar el castellano. Lo hablé en esa época más que actualmente. Lo hablaba porque me gustaba, así, sencillamente, y quería hablarlo. Fui mejorando al hablarlo. 

En Galicia siempre ha habido un fuerte debate sobre la desaparición del gallego: yo pienso que eso aún está muy lejos. La dictadura franquista no hizo mella, porque el pueblo lo siguió hablando, y se consiguieron avances en la sociedad que dan más ganas de no abandonar el gallego. Aunque aún sigue habiendo los de "todo en castellano, me tienes que hablar en castellano". Aún se sigue hablando mucho, la gente quiere hablar en gallego... Lo fundamental es hablarlo a los hijos en la casa y fuera de ella.

martes, 15 de setembro de 2015

Libros...

Dedico a entrada de hoxe ós libros. Estas semanas estou ás voltas con dous libros do meu pasado: "La casa de la Troya", de don Alejandro Pérez Lugín, e a tradución galega do Drácula de Bram Stoker.

Caéronme nas mans na casa, e non puiden evitar pasar tempo con eles. A Casa é unha novela deliciosa, lixeira se se quere pero que toca un chisquiño o corazón. Esa casa de hospedaxe da rúa da Troia de Santiago, próxima á Catedral, pódese visitar aínda hoxe, na tempada de verán. Teño pendente a visita. Supoño que para un de fóra de Galicia a mestura constante de galego e castelán dificultará a lectura, pero é un canto á nosa terra e á nosa cultura, se se quere desde unha visión sentimental e afectiva, sen entrar en compromisos políticos e sociais. É unha perfecta guía para visitar Santiago e gozar do casco vello. Se cadra non se está moi de acordo coas gamberradas e co estilo de vida deses estudantes e identificámonos máis con Pulleiro, pero alegrámonos cos amoríos e coa pureza de corazón de Carmiña e Gerardo.

A outra novela non necesita presentación. Eu coñecina no primeiro de Bacharelato na súa versión castelá de Anaya. Logo merquei na Librería Couceiro da Ronda de Outeiro a tradución que fixera a poeta Xela Arias, que finou noviña e foi candidata ó Día das Letras este ano e mailo anterior. Drácula é omnipresente na obra, mesmo cando non aparece. Está aí, sentímolo nas sombras, agachado. Desexamos matalo ó final, porque é un vampiro puro, non coma os de agora, que teñen sentimentos e se namoran. A obra é un retrato fiel da sociedade e da cultura do tempo no que foi escrita.

luns, 14 de setembro de 2015

A Coruña

A Coruña es la ciudad en la que nací y en la que he vivido siempre. Incluso cuando estudiaba Filoloxía Galega en Santiago de Compostela, ciudad a la que me gusta volver (en mis vacaciones del pasado junio viví cinco días allí), siempre dormía en Coruña (también llamada La Coruña).
Me encanta (es un vicio confesable) ir por todas las calles posibles y perderme por ellas, fijarme en sus nombres. Me gustan sus zonas rurales (del desaparecido Ayuntamiento de Oza, anexionado hace más de un siglo y que aportó población y terreno al municipio de Crunia -primer nombre de la población-).

Es muy recomendable su Paseo Marítimo. Puedes empezar desde el Puerto e ir por toda la linea de costa y por sus playas (pequeñas y grandes), ir viendo sus Museos Científicos (sobre todo el Aquarium), sus monumentos (la Torre de Hércules, inmortal, que siempre esta ahí). Es tan largo que te puedes pasar horas y horas andando. Puedes pasar cerca del templo del deportivismo (el Estadio de Riazor). Puedes acercarte a sus dos grandes Parques (Bens y San Pedro de Visma) y llegar hasta la playa del límite de la frontera con Arteixo (municipio rural conocido por tener la sede de Inditex).

Cuando acabas, te viene bien el café o la caña del final del recorrido. Recomendable para esos momentos en los que tienes que pensar.

domingo, 13 de setembro de 2015

Preséntome...

Hoxe, domingo día 13 de setembro, once días despois de chegar ós corenta anos, abro este blogue.

Confeso que non sei qué escribir. Xa o veremos. Está sempre aí o medo á páxina en branco...

Preséntome: nacín preto da praza de María Pita (lugar da Casa do Concello), na cidade da Coruña. Ó ano viñémonos vivir á Agra do Orzán, na parte alta da cidade, nun dos outeiros da zona (en castelán "colina"). Por iso os coruñeses temos esa expresión tan propia de "baixar ó Centro" (o Centro é a zona do porto da cidade e da antiga cidade medieval). Os turistas, cando desembarcan, pasean por esta zona.

Saquei o título de Mestre na miña cidade, no antigo edificio dos anos vinte do século pasado da zona do Estadio de Riazor (que aínda se conserva e que é unha sala de exposicións e outros labores máis universitarios) e teño varios anos de Filoloxía na lingua na que escribo (estes estudos curseinos na capital de Galicia). Non cheguei a presentarme a oposicións de maxisterio, a vida foi indo por outros vieiros.

Un bico a tódolos que vos paredes a lerme. Carlos.

¡Salta!

Esta peli é unha obra mestra. Veño de ver agora un dos sitios clave do argumento. Rodada principalmente na Coruña, presenta os mundos da xer...