xoves, 31 de decembro de 2015

Poco tiempo para finalizar este año...

Estoy ahora en mi barrio natal coruñés, en las Atochas, cerca del Campo da Leña o Plaza de España, esperando para ver un Belén de mi infancia, el de la Grande Obra de Atocha, hecho con mimo y conservado a través de generaciones y décadas... Las calles de esta zona están llenas de recuerdos, y el buen tiempo hace suave la espera a un nuevo año, con el recuerdo del 2015 que se despide cargado de triunfos conseguidos... FELIZ AÑO!!!!

luns, 28 de decembro de 2015

Un Belén feito con playmóbils...

Pois aquí tendes, desde Sevilla e da man de 13tv e do twitter de Rafa Casás, un portaliño ben xeitoso, coas figuras de xoguete que todos coñecemos...

mércores, 23 de decembro de 2015

Felices Pascuas!

De corazón, Felices Pascuas a todos. Santa Noite - Santa Nochebuena. Un bico - un beso. Carlos.

mércores, 16 de decembro de 2015

Días de mucha actividad...

Estamos ya en la vorágine de la preparación de las Fiestas: calendarios, luces, Belenes, felicitaciones, muestras de autónomos, regalos que vas pillando por ahí y por acá, dulces propios, conciertos de todas las corales que intensifican su actividad con conciertos más solemnes de lo normal y con repertorio propio de esta época.

Las noches son tranquilas y las iluminaciones de las calles son risueñas. Yo echo en falta iluminación cristiana, porque hay una parte importante de la sociedad que celebra las Pascuas de la Navidad del Señor. 

Estos días estoy redescubriendo las calles antiguas de la zona de Falperra-Gurugú: plaza del Libro (con una renovación vegetal abundante), Enrique Dequidt Hevia, Nicaragua, Gómez Zamalloa (la antigua Cuesta de la Unión), División Azul, Doctor Fléming, Médico Durán, Sinforiano López, la escalinata del Maestro José Anselmo Clavé con sus renovadas escaleras mecánicas de doble dirección y que se activan por la presencia del paseante, la calle de Fuenteseca del Monte que alude inevitablemente a un manantial acuífero, la zona del ensanche con Emilia Pardo Bazán, Marcial del Adalid, Menéndez y Pelayo y la Plaza de Vigo (que tiene arbolito de Navidad propio) y una zona peatonal muy chula con acceso a hostelería variada.

mércores, 9 de decembro de 2015

Nadal...

Falei aquí de cómo fago o Belén. Hoxe falo, aínda que non as puxen aínda, porque aínda estamos no Tempo do Advento e ademais estou mergullado noutros mesteres, das luces. 

Conservo as da nenez, xunto con outros adornos daquela época, na caixa antiga que está enriba do grande moble da saliña de estar... Quedaron outros recordos que non se tiraron, coma as postais que enviaba o banco, cos cadros preciosos da Natividade que están nas coleccións privadas do grande capital... Hoxe a xente xa non envía felis por carta, con sobre cos enderezos escritos de xeito manuscrito, e co selo (a garavata das cartas)...

Aínda funcionan e as súas luces alumean o noso corazón. O que garda a memoria do pasado protexe e defende a súa identidade, as súas raíces, a familia que lle deu todo, que o ensinou os valores da nobreza humana (que para min e para a miña familia nacen do Portal de Belén).

domingo, 6 de decembro de 2015

Normas para redes sociales...

Por si a alguien le interesa:

1. Si te siguen o han aceptado tu solicitud de contacto (la amistad sigue siendo otra cosa), no todo vale.

2. Conviene ser prudente y nada pesado a la hora de publicar.

3. No hay que ser monotemático ni tampoco callarse lo que se hace en la vida, expresar lo que se es sin proselitismos.

4. Es mejor agregar o seguir a gente con la que (más o menos) tienes trato en persona, aunque en determinados casos es bueno para "alejados-as", aunque no es la panacea.

5. No atosigar con peticiones e invitaciones diversas ni con intervenciones frecuentes.

6. Dosificar las informaciones y fotos personales.

7. No entrar en polémicas innecesarias ni estimalar la hiperactividad digital.

venres, 4 de decembro de 2015

Hoxe na Coruña XOEL LÓPEZ...


E de entrante isto... Hoxe a partir das 11 da noite na Sala Finisterrae (Parrote), máis e mellor... (entradas esgotadas). Sede felices.

mércores, 2 de decembro de 2015

Escribir en internet...

Un blog tiene un ritmo completamente distinto al de las redes sociales, frenéticas y envolventes. Las redes sociales tienen el peligro de la desmesura: la persona no se censura y se suele expresar tal y como es (de ahí las reacciones de las respuestas). Se suele publicar en función de la demanda y de la consecución de "likes". Hay la enorme tentación de ser pesado/a e inundar el muro de noticias de los gustos y opiniones particulares de los propietarios de los perfiles, incluso hasta el punto de informar dónde y con quién estás cenando o tomando algo por la noche en el tiempo de ocio.

En el blog se tiene que ser constante (más o menos) y escribir, sea cual sea la audiencia, no estar obsesionado-a por el número de visitas. Hay que procurar ser breve y variado en las entradas. Es curioso que una persona tiene una vida con variedad de experiencias pero después comete el fallo de centrarse en internet en una sola faceta de su vida: al principio puede interesar pero después se puede caer en el hastío. También se tendría que combinar la escritura con la imagen o con la inserción de vídeos o enlaces interesantes. Mañana más y mejor. Sed felices y no os olvidéis de sonreír.

martes, 1 de decembro de 2015

Beléns...

Estamos xa no tempo do Advento, preparación da celebración do nacemento, dun xeito non histórico, do Neno Deus. Vemos nas igrexas coroas coas velas que se acenden nas misas, sobre todo os domingos (coroa que non é preceptiva pero que gustou e foi gañando presenza nos nosos templos).

Son datas de felicitacións, panxoliñas, iluminacións varias e Beléns... Pero eu penso que cómpre agardar, segundo unha idea que escoitei hoxe, e deixalo en torno ó vinte de decembro, cando se acheguen as vacacións escolares. Ademais, a min encántanme os Beléns paisaxísticos e, sobre todo, as figuras varias que forman parte da paisaxe de Belén. Os secundarios.

Pero gústame facelo de xeito interactivo. Explícome. Primeiro colócoo cos habitantes de Belén nos seus labores, coa Familia indo de camiño, avanzando un chisco cada pouco e co Portal cheo de animaliños, pois esa era a súa función. Ó redor dos días natalicios, os pastores e demais habitantes vanse achegando ó Presebe xunto coa familia. A familia chega, toma posesión, vai agardando, co espazo baleiro do "berce ruín" (cantiga litúrxica popular) que se enche o día 24 ó solpor coas demais figuras mirando para El con tenrura e Adoración. Os Magos van de camiño ata o Día máxico (para os nenos) da Epifanía, na que os Magos adoran o Neno e lle dan os seus agasallos.

sábado, 28 de novembro de 2015

venres, 27 de novembro de 2015

"Un ninguén"

Estas palabras do título permiten recoñecer o seu autor e a súa obra. É a primeira frase da famosísima e traducidísima obra de Neira Vilas "Memorias dun neno labrego". É unha obra que engaiola pola súa enxebreza e fluidez idiomática ademais de saber dominar como ninguén os ritmos narrativos. A edición clásica é a de Ediciós do Castro, cos debuxos de Isaac Díaz Pardo.

Hoxe faleceu o seu autor. As redes están botando decontino os pésames, as homenaxes e os recoñecementos á variedade da súa obra.

Descanse en paz.

mércores, 25 de novembro de 2015

Contra la violencia a la mujer...

Hoy estamos en una de esas fechas que no gusta celebrar, como los cumples o los santos o las fiestas destacadas (universales o propias de un grupo concreto).
Hoy nos acordamos de que hay gente que considera a la mujer un objeto de su propiedad, como una mascota: no hay derechos ni libertades. También influye el desequilibrio que muchas veces no queremos ver y al que le buscamos excusas para no atajar el mal rápidamente.

Esta entrada va a todas las mujeres que lloraron y que sufrieron. Por ellas.

sábado, 21 de novembro de 2015

No cabodano de María Victoria Moreno - en el aniversario de María Victoria Moreno...


Lémbrome dun rapaciño que hai trinta anos gozaba na pequena explanada arborada que hai enfronte da praia de San Amaro en pleno verán coa lectura de "Leonardo e os fontaneiros". Esta lectura tiña a particularidade de que tiñas que saltar de páxina e lías ó final varias historias.
Hoxe, pasados os anos, perdido o hábito de ir a San Amaro e separado humanamente para sempre das persoas coas que ía ao areal, ese rapaciño viu un canciño nunha cafetería "pet-friendly" e lembrou agarimosamente a escritora, María Victoria Moreno, que faleceu hai hoxe dez anos en Pontevedra e que tantos bos momentos lle deu...


Me acuerdo de un chavalito que hace treinta años disfrutaba en la pequeña arboleda que hai enfrente de la playa de San Amaro de A Coruña en pleno verano con la lectura de "Leonardo e os fontaneiros". Esta lectura tenía la particularidad de que tenías que saltar de página y leías al final varias historias.
Hoy, pasados los años, perdido el hábito de ir a San Amaro y separado humanamente para siempre de las personas con las que iba al arenal, ese jovencito ha visto un perrito en una cafetería "pet-friendly"y se ha acordado tiernamente de la escritora, María Victoria Moreno, que falleció hace hoy diez años en Pontevedra y que tantos buenos momentos le dió...

venres, 20 de novembro de 2015

Para o Nadal...

Xa que agora xa vai vir o tempo do Nadal, é bo que non se perda o costume de enviar ó círculo de achegados-as as nosas felicitacións, compradas ou editadas, cunhas letriñas manuscritas... Que non se perda a grata sorpresa de que os nosos atopen na súa caixa de correo unha cartiña de papel co enderezo escrito a mao que se cadra non agardaban nin por casualidade...

mércores, 18 de novembro de 2015

Paisajes de Coruña...

El lunes fue día de mucha caminata, por zonas rurales de Coruña: por la mañana tuve que volver desde Los Rosales (San Pedro de Visma) hasta mi zona (Agra do Orzán). 

El GPS interno me decía que tenía que subir hasta la calle de San Pedro de Visma e ir por el lugar de Gramela. Allí me di de cuenta de lo despejado que ya está el acondicionamiento del ajardinamiento del futuro Parque de Adolfo Suárez (presidente español que hizo posible la desactivación legal de la dictadura franquista), hasta con estanque incluido. Hay una senda peatonal por la orilla del nuevo cementerio parroquial de Visma y subí hasta la calle, con ovejitas pastando a un margen y todo.

Gramela no volvió a decepcionar: aldea en estado puro (la crisis tuvo una bendición: conserva parajes tan bellos como éstos). Hasta había vacas en el descampado más externo, el que está pegado a los edificios del Ventorrillo.

Por la noche, para volver de la zona del gran complejo comercial y de ocio Marineda, dado que no hay apenas tráfico, atajé por la zona de Agrela en la que está la antigua capilla de San Antonio (hoy conservada pero dedicada a usos no sacramentales) y en la que está el difunto Dolce Vita, un mausoleo cerrado a cal y canto (siempre la permanente fantasía mental de andar por sus interiores por la noche o por el día) y con un sin techo durmiendo al lado de una de las puertas. Para buscar una dirección subí por la zona de A Silva, rural aún, con una noche tranquila y con temperatura agradable con una buena parte de las casas en ruinas y tapiadas a cal y canto para evitar problemas y con nuevas construcciones al lado de la fuente del lugar de Cances.

domingo, 15 de novembro de 2015

"Kilómetros"...

Nesta tarde calmada de domingo de Santos, despois do masacre de París, recuperándomonos e lembrándomonos tamén de tódalas mortes das demais guerras do planeta, escoito con calma na casa o primeiro disco de Silvia Penide, "Kilómetros", sacado no ano do Prestige, precisamente, descatalogado nos puntos de venda (ó menos, eu non o puiden ver, nin sequera na internet).

Collino o venres na Biblioteca Municipal da rúa de Durán Loriga. e deille varias voltas. Os discos sempre hai que escoitalos varias veces. Este é un disco primeirizo, moi persoal, polo tanto, con fotos persoais da autora, que expresa todo o seu mundo interior con grande carga afectiva e delicada, pero tampouco oculta as súas ideas sociais e políticas, o que quere e o que non... Está a piques de remata-la xira da reedición do último disco e a piques de saca-lo novo...

sábado, 14 de novembro de 2015

xoves, 12 de novembro de 2015

Coruña inédita...

Xa teño nas miñas mans o famoso calendario coruñés de Xerais. Xa nos estamos achegando ó final de ano e imos ter nos ollos moitos calendarios. Neste hai fotos inéditas e anónimas dunha calidade incrible. Santa Catalina, o Campo da Leña (mágoa que non se salvase ultimamente este nome antergo), o camiño de Garás, a inauguración de María Pita, a antiga igrexa de xesuítas, a zona do porto á altura de Oza...

Para agasallar, sen dúbida...

martes, 10 de novembro de 2015

Cambio de cara...

Cambieille a "roupa" a este "cativiño" chamado "blogue persoal". Que vos preste... A canción de Amaral de onte serve para denuncia-lo maltrato á muller baseado na ideoloxía de que a muller é propiedade do home e é, no fondo, un obxecto de usar e tirar... Un biquiño. Carlos.

Le cambié la "ropa" a este "niñito" llamado "blog personal". Que os aproveche... La canción de Amaral de ayer sirve para denunciar el maltrato a la mujer basado en la ideología de que la mujer es propiedad del hombre y es, en el fondo, un objeto de usar y tirar... Un besito. Carlos. 

sábado, 7 de novembro de 2015

Pontevedra y su Museo...

Prometí una entrada sobre mi visita a Pontevedra el jueves pasado. Quería ir a ver el Museo, que en realidad es un complejo museístico de seis edificios, situados en el casco antiguo de Pontevedra. 

Empieza por las ruinas del convento de San Domingo y tiene cinco edificios más. Uno está destinado a ser edificio de administración de las instalaciones, dos más en la zona de Pasantería (pegados, junto a la Praza da Leña y cerrados por reformas, al igual que el convento) (respeto el nombre de las placas de las rúas, en gallego) y los dos restantes cerca del río Lérez, ya en zona de ensanche, moderna, en la calle del Padre Amoedo. Están unidos por puentes cubiertos, que unen el antiguo edificio de los jesuitas con el edificio de planta moderna (el Sexto), inaugurado hace unos años

El edificio Sarmiento está dedicado a la historia y al arte antiguos, desde los principios de la humanidad centrándose, obviamente, en la provincia de Pontevedra: los restos arqueológicos desde la cultura castreña hasta la delimitación por conventos de la época romana pasando por la cerámica moderna valenciana y de Sargadelos.

El sexto, que nos recibe con una exposición temporal de Portela (actualmente), ofrece una completísima exposición del arte gallego y español clasificado por siglos. Es de destacar el espacio que destaca la figura de Castelao, con un fondo detalladísimo.

venres, 6 de novembro de 2015

Detalles e estilos de ser...

Onte non publiquei por estar, como prometera, de visita en Pontevedra, dando máis voltas ca unha buxaina, pero cheguei cedo á Coruña... Esta viaxe merece unha entrada máis detallada...

Hoxe quero falar dunha pequena reflexión sobre ese tópico da estima que lle teñen as mulleres ós detalles e, sobre todo, á lembranza das datas sinaladas. Normalmente os homes tendemos a quitarlle ferro a esta cuestión, dicindo que hai que demostralo todo o ano e non quedar en momentos concretos. Penso que, sen anula-lo feito do valor feminino ós detalles, penso que, no fondo pensan coma nós e que aprecian os detalles cando o resto da convivencia e do trato é de lei. Non creo que xustifiquen o pasotismo e o desprezo dun home só porque de cando en vez regale flores ou felicite datas sinaladas...

martes, 3 de novembro de 2015

De viaxe a Pontevedra...

O xoves, se non se torcen as cousas, visitarei Pontevedra para visita-lo seu famoso Museo, obra, entre outros, de Filgueira Valverde. É moi grande, pero, como hai todo o día e completa tranquilidade, coido que imos dar feito. Vai ser unha aventura localiza-lo Museo e ir polas rúas.

luns, 2 de novembro de 2015

Memorial de Difuntos...

Sirva esta entrada en el Día de Difuntos de homenaje a mis seres queridos: María Valledepaz García, Carlos Platas Díaz y Ana Mari Seijas Valledepaz. Mi oración y mi recuerdo. Carlos.

domingo, 1 de novembro de 2015

Día de Santos na Galiza...

Hoxe o día amenceu esplendoroso, como corresponde ó de Santos na nosa terra da Galiza. Tempo de camposantos. Onte atravesei a cidade pola zona da costa, por Zalaeta e Orzán, para ir ó camposanto antigo da Coruña: San Amaro, cheo de historia polas persoas que acubilla. Propaganda dos magostos, dos trucos e dos tratos e das Santa Compañas na rota de ida pola zona que viu os meus primeiros pasos.

Fun directamente á tumba de miña nai, limpa da vexetación que lle medrou. Despois, entretívenme co resto do cemiterio, especialmente co Civil, que sempre tiña o engado do prohibido, dos que vulneraban a norma e se enterraban con campas que só tiñan o nome. Nichos de republicanos e a homenaxe ós comunistas, curiosamente diante do monumento emparedado (non creo que o destruísen) ós soldados alemáns mortos nun accidente aéreo e que se converteu nunha exaltación do nazismo. Nun paseo que non fixen a propósito fun descubrindo nomes ilustres. Algún procureino (Galán Calvete, paseado do Partido Galeguista que ten rúa preto do Cárcere, que está, curiosamente, no nicho da familia Lamas de la Iglesia).

sábado, 31 de outubro de 2015

Fallos al editar en esta bitácora personal...

Habréis visto que algunas entradas tienen defectos, en alguna no se puede ver parte del texto. He eliminado esas entradas. Agradezco de corazón las visitas y la paciencia. Mañana habrá fotito. Un beso - un bico. Carlos.

luns, 26 de outubro de 2015

Cartas...

Cada vez engaiólame máis escribir cartas postais... A xente está tan hipnotizada cos correos electrónicos que xa nin se molesta en escribir unhas liñas ou mandar algunha felicitación, sequera polo Nadal, que até hai pouco tiña a tradición de mandar tarxetas de felicitación pascual en papel. Algunhas eran verdadeiras obras de arte. As letras manuscritas que a persoa mandaba, co estilo da letra propia e persoal, irrepetible, del ou dela, indicaban agarimo, preocupación, paciencia, recordo da persoa estimada...

sábado, 24 de outubro de 2015

Foto do Centro Ágora

Centro Ágora da Coruña, interior e exterior, A Gramela, San Pedro de Visma, A Coruña. Da miña autoría.

venres, 23 de outubro de 2015

Rutas...

Ayer fui al Santuario de Pastoriza, Concello de Arteixo: tiene dos posibilidades. La clásica es ir por la carretera vieja, la que va por Meicende y Oseiro hasta la villa, la antigua Baiúca. De hecho la zona en la que está la actual Casa Consistorial es A Baiúca (hay algún negocio llamado así, en concreto una taberna fundada por Bieito Romero, fundador y líder del grupo gallego "Luar na lubre"). 

Meicende tiene dos polígonos industriales en los márgenes de la Travesía de Meicende: el de O Petón y el de Nostián (Nostián está compartido con A Coruña). En una curva de las calles internas de Petón se rodó la escena final de "El regalo de Silvia - O agasallo de Silvia", producido por IB Cinema. Dejando Meicende entramos en la Parroquia de Pastoriza (para los gallegos la parroquia no es solamente la comunidad de fe y el templo sino también una delimitación parroquial). A partir de aquí hay dos caminos: seguir por la carretera y tomar hacia la derecha la calle del Igrexario (Iglesario en gallego) o ir por un camino rural que empieza por el lugar de Borroa (por aquí hay restos de castro y va a desembocar en un estadio de fútbol y ya directamente a la Plaza del Santuario).

Con buen tiempo da gusto caminar y explorar en un ambiente tranquilo y semirural. La única pega es que por la parte del lugar (en Galicia llamamos lugares a las aldeas) de San José, aún en el término municipal de A Coruña, junto a la Refinería, no hay aceras y la zona que tiene que utilizar el peregrino está muy pegada a las casas que están en ruinas. Se recomienda utilizar la acera de enfrente, la del Pazo de San José, patrimonio histórico. Llegado a Meicende, ya entrando oficialmente en el Concello de Arteixo, se puede cruzar a la otra acera por cualquier paso de peatones ("paso de peóns" en gallego, por si se ve esto yendo por Meicende, ya que el Ayuntamiento utiliza el gallego en los avisos). Buen viaje (o "Boa viaxe", como decimos en gallego).

mércores, 21 de outubro de 2015

O tempo...

Onte non publiquei nada, e non foi por falta de tempo, precisamente. Tamén inflúe qué dicir... ás veces non tes nada que dicir... e vaise o tempo... Véñenme a cabeza as reflexións de Manolo Rivero, que fai moita fincapé nalgo que a min se me pasou desapercibido: o derroche do tempo.

Hai unha anécdota de Rivero que a min me impactou: cando nos piden tempo, poucas veces preguntamos para qué, é dicir, se nos van facer perde-lo tempo ou se vai ser un momento incómodo; porén, cando nos piden pola rúa cartos (acción que pasa de manera frecuente ultimamente) xa desconfiamos e nos poñemos en garda, indagamos para qué o quere... Cando somos concibidos, o tempo redúcese implacablemente... podemos pasar de pobres a ricos por moitas razóns: constancia, intelixencia, ganas, atractivo persoal, respecto e estima á xente, pero non podemos face-lo mesmo co tempo...

luns, 19 de outubro de 2015

Fútbol...

Vivo en Coruña... Hablar del Dépor es hablar casi de una religión... La época gloriosa del Superdépor marcó a toda una población, que llegó hasta la cima profesional... Sin embargo, después, la gente nunca abandonó al equipo y siguió apoyando a pesar de las dificultades de mantenerse en Primera, de bajar y subir dos veces y de las deudas que ahogaban al equipo, fruto de la peor gestión económica que se recuerda. Tino Fernández está demostrando su gran profesionalidad a la hora de pagar las facturas y deportivamente vamos remontando... Álex Bergantiños y Lucas Pérez descuellan entre las figuras, y proceden de aquí... Tenemos aún la asignatura pendiente de la violencia ultra y del fanatismo de los que a la mínima saltan y agreden con violencia física y verbal... y hablo de los dentro, no sólo de los de los otros equipos...

venres, 16 de outubro de 2015

"La vida es sueño"... - II

Ayer fui a ver esta obra, pero, pero, pero... no fue estrictamente la obra de Calderón, sino que toma como principio una representación que se puede hacer actualmente de esta obra en cualquiera de nuestros teatros para narrar una historia... la historia del secuestro de las y los asistentes a esta obra por un grupo que, en principio, estaba sentado con nosotros en la platea... la historia de este secuestro en directo, en falso directo, se va intercalando con microhistorias rápidas y ágiles de cada situación personal de cada miembro del grupo, unas veces en flashback y otras en el presente en el que el o la interesada-o cuenta su historia personal al público... pero también el público y otros invitados dan sorpresas a todos, también a los secuestradores...

mércores, 14 de outubro de 2015

"La vida es sueño"

Inauguramos hoxe unha nova sección, a do teatro, para facer máis variado e ameno este blogue, do que espero que sirva ós que pasan (pasades) por aquí.

Mañá tocará facer visita a un lugar nobre no que xa hai que non entro: o Teatro Colón, no que colaboran a Deputación da Coruña e Afundación de Abanca. Estes días á noitiña hai o certame de teatro afeccionado, e mañá tocará adaptación da obra clásica de Calderón La vida es sueño, no que Segismundo andará entre a lucidez e a tolemia, o engano e a claridade, no medio de moitas cousas. Tocará, pois, baixar ó centro e vestirse para ir ó teatro.

martes, 13 de outubro de 2015

El Observatorio...

Dentro de mi barrio, una de las vistas más imponentes de la zona de la ría de Riazor es la que se ve desde la zona del Observatorio Meteorológico. Desde la rúa del Agra do Orzán, se va desde la larguísima rúa del músico Pascual Veiga, autor de la música del Himno Galego, hasta la zona del Parque, abierto por las mañanas en horario laboral de las instalaciones del Estado (hay el proyecto de conseguir toda la extensión de terreno para el Municipio y poder gozar de ella todo el tiempo, aunque quedaría expuesta al vandalismo).

El edificio del Observatorio, que da nombre a una de las calles que da acceso a esta zona, es una joya histórica, de más de un siglo de vida y, raramente, muy bien conservada. Seguramente contribuyen a ello que está bajo el amparo del Estado y que está cerrado al público en horas no diurnas. Como está en una de las colinas más altas del municipio, hay la particularidad de que hay una larguísima escalera desde la parte de abajo (calle de Gregorio Hernández, junto a la Ciudad Jardín y el Estadio de Riazor) hasta la parte de las instalaciones del Ministerio. En días de sol pleno de verano (que hay), hacer fotos es un placer. Yo contribuí a una exposición que se hizo de fotos históricas del Agra con unas fotos actuales, que se contrapusieron a unas antiguas (la escalera y el edificio apenas cambiaron).

luns, 12 de outubro de 2015

"Una palabra tuya"

Vai de libros hoxe. Pasóuseme pola cabeza un que me gusta moito e que coñecín pola adaptación cinematográfica de González-Sinde coa extraordinaria Esperanza Pedreña con Malena Alterio, man a man nunha interpretación na que cambian de rexistros dramáticos. O público non sospeita o final... e ata aí podo ler...

Este libro fala dos grandes asuntos do ser humano: a soidade, a comunicación, a nenez vivida con dor e sen amor, con frialdade, a necesidade da amizade, a crueldade dos xuízos superficiais e inxustos, as demencias senís que afectan ós seres que nos deron a vida, a explotación laboral, o individualismo máis feroz...

domingo, 11 de outubro de 2015

Por San Pedro...

De Visma... la última zona de Coruña que conserva muchísima zona rural intacta... y muchísimos parques al lado de la vivienda, si vives por esa zona. 

Es una zona actualmente híbrida, medio rural, medio urbana, con los restos de lo que fue y las nuevas construcciones. Si el (o la) paseante se fija, aún detecta en la microtoponimia de las placas municipales lo que fue hace cincuenta años. 

Yo aún no soy tan mayor (aunque ya tengo cuatro décadas desde el día 2 de septiembre pasado), pero aún recuerdo el lavadero que estaba delante de la Capilla del Santo Cristo de la Iglesia Parroquial de San Pedro de Visma, en el lugar (ahora calle-rúa) de Río (porque había un río, y lógicamente un lavadero). Es una zona transilvánica, en transición. 

El paraíso aún está en el lugar de A Gramela, junto a la calle del Instituto del barrio, comenzando en subida por la Arqueta de los Frailes, resto de la construcción acuedíctica de toda la canalización de agua que subía desde Visma hasta la zona de la Plaza de la Harina (centro-centro de la Ciudad Antigua) y va por agras vírgenes hasta la zona de la aldea de Loureiro, junto a la zona del ahora parque y otrora vertedero de Bens). Por O Loureiro hai caminos antiguos que llevan hasta la zona del parque de O Portiño (estrictamente Bens está un poco más lejos, junto a la Playa y la estación depuradora de aguas de la comarca, en el límite con Arteixo).

sábado, 10 de outubro de 2015

"Atlantic City"

Vai de libros, un repartido a partir de hoxe por La Voz de Galicia, escrito polo xefe de Opinión do xornal, Luís Pousa, peruleirense (zona que está ó carón de San Pedro de Visma).

Fala da miña cidade. Faltan barrios, pero, como tiñan que ser cincuenta artigos, a representación coruñesa é boa, fala da Coruña clásica (centro-xardíns) e dos barrios periféricos populares (la Sagrada). Fala con poesía e moita ironía, retranca dicimos en galego enxebre. 

Sempre con moito humor e agarimo. Fai moitas viaxes á nenez, na liña dos que fueron a la E.G.B. Amosa xa a idade que ten, pero tamén tódalas historias e tódolos personaxes que aparecen son froito da experiencia laboral xornalística: o xornalismo é máis ca un traballo, é unha vocación, un sacerdocio ó que lle dá-la vida.

venres, 9 de outubro de 2015

Coros de la ciudad...

Vivo en una ciudad en la que hay mucha tradición musical. Hay de todos los estilo, y aquí he citado varios músicos del estilo de cantautor o pop-indie.

Pero cualquiera que viva mínimamente en esta ciudad se podrá dar cuenta de que hay muchos coros de aficionados, sobre todo de gente jubilada y/o que frecuenta la red de centros cívicos municipales (afortunadamente casi todos los barrios cuentan con su centro cívico o con un macrocentro -Fórum y Ágora-). Es una buena ocupación para el tiempo libre, que te da disciplina y gusto estético, te forma musicalmente y tienes que trabajar en equipo y tratar con gente.

También, al amparo del Conservatorio y de la Orquestra Sinfónica de Galicia, hay coros juveniles y de músicos adultos, que aportan toda la técnica de su formación avanzada musical. Tienen la buena idea de formar asociaciones para tener plena independencia sin interferencias de los poderes públicos, buscan la financiación para tener libertad de creación e interpretación. Es de destacar que algunos suelen ensayar y cantar en iglesias de una manera estable. La Iglesia aparece una vez más como protectora de la belleza y del arte.

xoves, 8 de outubro de 2015

Quiosco Alfonso...

Volvo falar de Museos e tamén Museos da Coruña. O Museo de hoxe é un histórico do Patrimonio Coruñés, que non desapareceu de milagre, no medio dos Cantóns, sitio no que desapareceu tanto patrimonio artístico-histórico fermoso: o Quiosco Alfonso, que antano foi cinema, nun sitio no que había moitísimos pazos de cinema. Afortunadamente, non desapareceu e desde hai xa tempo acolle exposicións municipais.

Actualmente acolle unha exposición de fotos de oceanos, que mestura a beleza e a concienciación pola natureza. Ten dúas plantas, divididas en dúas partes, esquerda e dereita. Cada parte ten unhas pequenas escaleiras que permite acceder á planta superior. Cada escaleira dá a un pequeno recibidor que ten dous corredores que dan acceso á estancia grande do fondo, que soe albergar cadros grandes ou obras moi grandes. Desde arriba tense unha visión diáfana de abaixo. O ambiente calmado permite un paseo lento que nos permite recrearnos coas obras de arte. Varíanse as expos con certa frecuencia, así que temos ganas de baixar ó centro para ter a sorpresa dunha nova expo.

mércores, 7 de outubro de 2015

¡Gracias!

Hoy la entrada va a ser muy sencilla: ¡GRACIÑAS! ¡GRACIAS! THANKS A LOT! a los que me leen.

martes, 6 de outubro de 2015

A miña Parroquia

Onte, por pura preguiza, non publiquei. A ausencia dunha entrada nun blogue diaria permite unha virtude: a reflexión sobre a falsa excusa de "non termos tempo" para o que temos que facer ou o que deberiamos facer por seres queridos ou seres do noso arredor pero para o que non buscamos tempo porque desexamos face-lo que nos pide o corpo e non o que nos obriga a un certo traballo. Os días sempre son moi longos.

Non intencionadamente, como este blogue é un espello da miña vida, e esta é variada, ata hoxe non fixen mención das miñas crenzas. A expresión destas ten que ser natural, é dicir, unha expresión de vida, como outras accións que se fan nela. Eu pertenzo á Igrexa Católica porque miña nai, desde nena e durante toda a súa vida, en distintas igrexas da Coruña, porque viviu en distintos barrios, sempre participou da vida da Igrexa e procurou que a súa familia participase tamén. De neno é unha vida inconsciente: vas á Igrexa como vas á praia ou á aldea, aínda que despois deixes de ir. Despois vaiche gustando cómo funciona a comunidade á que vas por hábito e desexas participar. Xa non é só por hábito. Participas de xeito distinto segundo as etapas da túa vida, pero estás aí.

domingo, 4 de outubro de 2015

La Torre de Hércules

En un blog de un señor que vive en Coruña, no podía faltar el Monumento por excelencia: la Torre, que es como la llamamos familiarmente los coruñeses. Desde hace dos séculos viste el aspecto actual (y sospecho que ya se quedará así definitivamente), obra del arquitecto Giannini, que le dio la envoltura cuadrangular protectora con remate con forma de sombrero.

No siempre fue así: tuvo distintas fases y muy distintos tamaños. Al principio era pequeño, con los siglos fue creciendo para poder tener una eficaz utilidad de faro que ayudase a los barcos a no encallar en las rocas peligrosas de la costa gallega.

Desde hace unos años, se exponen los restos subterráneos de la base de la Torre y dentro de ella hay paneles explicativos de la historia milenaria de nuestro Faro. El paseo merece la pena, porque hay toda una línea de costa maravillosa, museos a lo largo del recorrido y playas espectaculares. Sin duda, este patrimonio y el del Castro de Elviña merecen un Museo aparte, que podría estar en la antigua Cárcel.

sábado, 3 de outubro de 2015

"La Favola"

Un sitio recomendable na Agra do Orzán é "La Favola". É un sitio pequeno, pero agradable, pintado de verde e coas cadeiras e mesas ben postas. Hai poucos sitios e o lugar é bo, así que, a determinadas horas de días non laborables, cómpre reservar... ou chegar á primeira hora.

Aínda que se centran na pasta típica italiana, tamén teñen carnes. A sección de pasta é grande e fresca, feita no propio momento. Polo tanto, a espera paga a pena para ter un momento cálido. Teñen tamén para levar ó domicilio, aínda que máis ben se presta para aquilo tan coñecido de "saír a cear fóra", en parella ou en familia ou cos grupos de amigos. A atención é tamén moi agradable.

venres, 2 de outubro de 2015

La Casa de la Troya

Lo prometido es deuda. Ayer hice una visita a la capital de Galicia para ver por la mañana la casa en la que se inspira el famoso libro de Pérez Lugín. No me decepcionó. Es rentable la entrada: por dos euros visitas una de las casas más famosas de Santiago y tienes en el mismo lote visita guiada.

Es una casa pequeña, pero coqueta. Sorprende la parte de abajo, antes dedicada a cuadra y lavabo de los huéspedes, con unas escaleras propias para el asentamiento de las pezuñas de los caballos, medio de locomoción de aquella época. Es usual en las casas del Casco Monumental (Patrimonio de la Humanidad) este sótano. 

En la primera planta tenemos el recibidor y el comedor. En la segunda, la zona de habitaciones (colectivas e individuales) y en la última, la cocina y las dependencias de la dueña y de la criada. En las estancias hay fotografías de las personas que inspiraron los personajes y grupos de universitarios de la época de la novela junto con ediciones literarias y versiones cinematográficas de la novela.

xoves, 1 de outubro de 2015

Santiago

Hai cidades que merecen tódalas visitas que se poidan. O casco vello de Santiago, con moi bo tempo, é un deses agasallos que un se ten que dar.

É un casco vello moi ben coidado, que sabe mante-lo seu patrimonio. Chegar e entrar ó casco vello pola Mámoa e ir en liña recta cara á Acibechería, mirando cada un dos recunchos é un deber obrigado para os sentidos.

mércores, 30 de setembro de 2015

Sobre mí...

Voy a hablar un poco sobre mí. Siempre es muy difícil hablar de uno porque se tiene la gran tentación de creerse perfecto y superdotado, superguapísimo, que cae bien, que es atento, agradable, educado, sensible...

Hace unos días salió un artículo de opìnión de don Jesús Carracedo, una de nuestras eminencias gallegas en genética, fan de los abrazos y besos frecuentes. Por mi carácter tímido, yo opto por un término medio, pero también los quiero. Creo que los tímidos les tenemos que agradecer a los extrovertidos que no radicalicemos nuestra introversión, que puede llegar a ser enfermiza, como pasa en algunas ocasiones en mi caso, agravada por internet, que lo puede potenciar. La introversión y la reserva son positivas, en su justa medida, porque ayuda a ser prudentes con lo que se dice y hace, ser delicados con los demás, desconectar del ritmo de la vida y reflexionar mucho en los acontecimientos de la vida, darse de cuenta de lo que les pasa a los demás, fijarse en los pequeños detalles.

martes, 29 de setembro de 2015

"El desconocido"

Hoxe inauguro a sección de cinema. Onte fun á noite ver "El desconocido", rodada de principio á fin na miña cidade. Trata dun pai que leva os seus fillos ó colexio e que se atopará nunha situación límite... Non vou dicir máis para non facer un spoiler deses... Cunha fotografía diferente, vense desde o aire zonas principais da miña cidade: Náutica, Praza de Vigo, Emilia Pardo Bazán, Paseo dos Salesianos, Porto...

O argumento dá para pensar e estás coa atención posta na pantalla pola sucesión de accións, as reaccións descontroladas das persoas e tódolos ambientes moi coñecidos...

luns, 28 de setembro de 2015

"Luar"...

Esta expresión tan gallega, que nomina la luna iluminada en toda su plenitud, tuvo ayer noche su máxima expresión con una visión de la luna más grande de lo normal y con un eclipse (la Tierra que tapa a la Luna) a eso de las cinco de la madrugada, que no se volverá a ver hasta 2033... 

Según el físico Jorge Mira, la observación de este fenómeno permitió intuir que la tierra no era plana, como se creía, sino redonda. La de muertes y odios que se levantaron por decir esto tan elemental... Fenómenos como el de ayer hace siglos despertaba profundos miedos y creencias falsas como el fin del mundo y la destrucción del planeta... Cuesta creer que una noche tan plácida y tranquila pueda despertar tales sentimientos... Más bien te llena de una paz impagable... Ver las estrellas y los dibujos, la negrura del firmamento... es un pequeño tesoro...

domingo, 27 de setembro de 2015

Museos...

Hoxe vai de museos. A miña cidade ten moitos e moi variados. Eu recomendaría, por exemplo, un dos máis antigos, o Castelo de San Antón, pouco despois do Xardín de San Carlos. 

Desde os anos sesenta do século pasado converteuse nun Museo que acolleu principalmente as excavacións do Castro de Elviña e outros castros da bisbarra, así coma os restos medievais da cidade, que se expoñen no patio exterior da planta baixa. Na zona alta expóñense obxectos doutros séculos, especialmente, a Guerra da Independencia contra os franceses na nosa cidade, que tivo lugar na zona do Castro de Elviña.

O propio Castelo é moi interesante para pasear polo patio exterior, o aljibe interno que recolle as augas desde o pozo do xardinciño da parte alta. Esta parte contén as habitacións das autoridades e a capela desacralizada. Desde a parte alta, sobre todo, desde o teito da zona de vivenda, tense unha vista marabillosa da parte medieval e portuaria da cidade.

sábado, 26 de setembro de 2015

El Emporio...

Esta entrada se podría considerar publicidad encubierta. Pero considero que hay que dar buenos consejos y asesorar bien. De la misma manera que si en pleno centro de mi ciudad me preguntan por un sitio de comidas, yo no los voy a mandar a un sitio malo o donde claven. A no ser que no les importe pagar bien, claro está... O no voy a mandar a algunos sitios de la calle de la Florida... en el que algunos tripulantes acabaron pensando que era un local ordinario... y se marcharon en seguida porque es zona de farolillos rojos, lo que antes eran Tabares y Papagayo...

Uno de mis sitios preferidos para comer es el Emporio de los Sandwiches. Está al final de la Avenida das Cunchiñas, en el entorno de la Plaza del Comercio, desviándose hacia la derecha desde la rotonda de esta plaza. Tiene la particularidad de que está en una zona en la que sólo hay pisos...

El local es agradable, grande, limpio, con mucho personal muy amable y eficaz. Se tarda en servir porque los sandwiches, hamburguesas, perritos y postres se hacen a mano. Se hacen con productos frescos y con la sabiduría gastronómica de décadas. No dudan en hablar con la gente (cuando no están con muchos pedidos). Hay varias generaciones de la familia trabajando allí. Te sientes a gusto y vuelves. Cuando se dan estas circunstancias, apenas necesitas redes sociales ni webs porque la buena fama se transmite a través de la gente o te quedas satisfecho cuando vas por primera vez...

venres, 25 de setembro de 2015

Contaminación lumínica

Onte volvín ó Museo Nacional de Ciencia para ver devagar as expos. Interesábame sobre todo a do último andar que fala do mellor aproveitamento lumínico, sobre o "apagado dos ceos" nas noites das nosas cidades e os modelos de farolas, bombillas e iluminacións máis axeitadas para os nosos entornos urbanos.

E non puiden evitar fixarme en toda a iluminación nocturna do camiño que vai desde o centro urbano de Arteixo pasando por Groufa, Sabón, Oseiro, Pastoriza e Meicende. Demasiadas farolas, moitas pegadas as unhas ás outras, iluminación de negocios e empresas de Meicende e Nostián, sobre todo no entorno da Refinería... Así as nosas noites non son mouras, senón alaranxadas ou esbrancuxadas... e só vémo-la lúa, sobre todo cando está en todo o seu esplendor coma onte...

xoves, 24 de setembro de 2015

Silvia Penide...

Hoy toca música. Si el otro día hablé de Xoel López, coruñés, hoy hablo de otra persona, mujer, de Meicende - Arteixo, que lleva años resistiendo y componiendo, con un estilo muy personal y auténtico.
Tiene ya varios discos en el mercado y los va vendiendo. Es buena a la hora de publicitarse, sobre todo a través de Internet y las omnipresentes redes sociales. Es músico de sala pequeña y de concierto íntimo, acercado a la gente, aunque ya ha pasado por casi todos los formatos de actuación. No es sólo una persona que edita en solitario sino que es amiga de colaborar mucho con más musicos. además de la banda con la que toca cuando tiene que defender sus discos personales. Tiene un dúo con Félix Arias ("Canciones Ajenas") y un proyecto con cuatro cantautores más ("Cinco Paredes").

Tiene el don de la expresión escrita y acierta al transmitir sus sentimientos y percepciones, en determinadas ocasiones con delicadeza y sutileza en cuestiones complicadas de transmitir.

mércores, 23 de setembro de 2015

Sherlock Holmes

Sherlock Holmes xunto coas novelas de terror da colección "Tus libros" de Anaya fixéronse presentes na miña vida na adolescencia. Descubrín as novelas de Holmes na devandita colección de Anaya, pero tamén accedín ás traducións galegas que publicaba Xerais. Engaioláronme sempre. Teñen unha estrutura sinxela de relato curto con linguaxe accesible e do común, con moitos detalles da época victoriana e unha moi lograda descrición psicolóxica das personaxes.

Lémbrome de ser seguidor da tradución galega da versión televisiva nas medianoites dos sábados (a arquicoñecida de Granada TV) con Jeremy Brett de protagonista, o mellor Sherlock de tódalas adaptacións audiovisuais. Caracterizábanse por unha versión literal dos textos literarios e unha moi boa ambientación.

En cada relato mantense a intriga, Conan Doyle non deixa ningún cabo solto e non o pon doado ó lector ou á lectora para descubri-lo desenlace. O que me gusta de Holmes é que traballa por amor á arte, apaixónao un caso cheo de matices e curiosidades, difícil, que espolee o seu cerebro e o faga traballar ("nada hai máis interesante que un caso no que todo está contra ti") e combater contra tódalas dificultades. Pero Holmes ponse da parte do criminal cando este tivo que atentar contra as leis se o fixo para defender un inocente. Ten conciencia e principios éticos ("en cen mil casos xamais puxen a miña intelixencia ó servicio do mal") que mantén sempre en beneficio dos débiles e da súa patria, Inglaterra.

martes, 22 de setembro de 2015

Alzhéimer

Ayer la Torre estaba iluminada de morado, para recordar a los que ya no pueden recordar. En A Coruña había una noche tranquila y con buena temperatura, buena ocasión para recuperar un hábito perdido e ir andando en la oscuridad de la noche a lo largo de la línea de costa del Orzán, de Riazor y del Matadero, junto a Monte Alto.

Decidí ir por el sendero que va hasta desde el Aquárium por toda la línea de la playa hasta la explanada que está enfrente de la antigua cárcel. Pensé, ya que era una jornada para agradecer el don de los recuerdos, en los asesinados en la playa del Arenal que contemplaba y que está al pie de esa Torre. 

Mi memoria conservaba el recuerdo del camino porque el que andaba en la noche y sabía también cómo llegar a un retrete portátil. Había gente fotografiando la silueta morada que se vislumbraba entre los árboles de la silueta del estanque que describe la lucha entre Hércules y Gerión. Al pie de la Torre, antes de la cuesta de acceso, también había personas grabando. Subí y vi con calma la Península, dando una vuelta a la Torre. Mi memoria sabía cómo volver a mi casa, aún quedaba un largo camino, sabía atajar para llegar antes a mi domicilio.

luns, 21 de setembro de 2015

Museos científicos

Na miña cidade témo-la sorte de ter ata catro museos científicos: o primeiro, que se inaugurou no ano 1985, no palacete antigo do monte de Santa Margarida, onde antes estaba un muíño, é a Casa das Ciencias, que ía máis aló do museo puramente expositivo e permitía experimentar científicamente. A única pega é que tardan moito en cambiar expos. A outra grande atracción é o planetario, que ensina as estrelas das noites. Desde a miña terraza, en noites limpas, podo ver os debuxos das estrelas.

Despois viñeron a Casa do Home, que se centra no ser humano, e no Aquarium Finisterrae, que ensina con grandes tanques toda a riqueza do mar. Estes dous museos están na liña de costa do Paseo Marítimo que leva á Torre de Hércules.

Finalmente, conseguiuse que o Museo Nacional de Ciencia y Tecnología abrise unha sucursal aquí, tamén preto do Paseo Marítimo, no popular barrio do Labañou. Expóñense obxectos vellos das casas e das institucións que serviron para a mellora da vida cotiá da sociedade e expoñen mostras temporais: sobre a luz, os plásticos que hai nas nosas costas e a contaminación lumínica das nosas cidades.

domingo, 20 de setembro de 2015

Nuevas tecnologías...

Escribo para internet ahora en estos momentos. Elementos como las páginas web o los blogs son ya clásicos. Elementos más innovadores son las mensajerías instantáneas a través de móvil y las redes sociales. Las webs y los blogs resisten. El correo electrónico, también (de hecho desplazó a la carta, que se queda para las comunicaciones de las empresas, sobre todo facturas, aunque en Navidad aún resiste el envío de felicitaciones de papel).

La mensajería evolucionó desde los rudimentarios SMS de pago hasta los Whatsapp gratuítos y que permiten largas conversaciones. En mi opinión, lo que podría ser muy económico para avisos concretos, con una buena utilidad, está sustituyendo a la comunicación sensorial y afectiva, haciéndose presente en ámbitos fuertemente afectivos y privados como el ocio hostelero, por ejemplo.

Las redes sociales están teniendo un cambio actualmente, al orientarse hacia un intercambio de informaciones públicas de interés de personas y grupos, dejando a un lado lo personal e íntimo, y en ella están todas las franjas de edad y clases sociales, de aí su permanencia. Hay unas más públicas (Facebook y Twitter) y otras menos concurridas (Google +). Algunas muy famosas como Tuenti, al estar orientadas a un público determinado, están casi desaparecidas al aparecer otras herramientas más efectivas.

sábado, 19 de setembro de 2015

Xoel López...

Bos días. Preséntovos un dos meus artistas preferidos, coa súa canción actual máis fermosa poeticamente ("Tierra"). Coñecino cando era Deluxe, con I´ll see you in London, que coñecín a través dunha curta. Logo despois engaioloume con "Colillas en el suelo" e comprei máis discos del. A primeira etapa del é claramente "british", engaiolado por "The Beatles"

Tivo uns cantos anos frenéticos e despois decidiu escapar, fuxir, como describe neste vídeo, desde a praia de Riazor ó mencer ata Buenos Aires e enchouparse do estilo sudamericano e explorar todo o posíbel tódolos estilos musicais e vivir a súa profesión como unha vocación, por amor á arte, namorado dela, e non coma unha autoexplotación ou por motivos exclusivamente económicos. Os dous discos ("Atlántico" e "Paramales") que sacou co seu nome amosan toda a creatividade e a beleza deste músico. Non renuncia ó seu pasado porque se poden ver trazos da época de Deluxe e das bandas ás que pertenceu ("The Elephant Band", por exemplo) nesta última etapa.

venres, 18 de setembro de 2015

Letras...

Hoy os dejo un texto que publiqué en La Voz de Galicia para el concurso literario de verano "Relatos de verán" de agosto del año 2012 y que fue publicado en el periódico el día 6.

Le gustaba escribir, expresar lo que había en lo más hondo de su alma, sus sentimientos, lo más profundo de su interior. Lo impresionaba el poder de la palabra, cómo era capaz de cautivar a una persona, de conmoverla hasta lo más hondo. Sabía que quien tenía el don de la palabra era capaz de cualquier cosa. Se daba cuenta de la gran responsabilidad de eso: había que tener conciencia en su uso. Podías hacer mucho bien o mucho mal durante mucho tiempo en la vida de una persona.
Lo más bonito de la vida de dos personas que acaban juntas puede empezar del poder de una palabra. La intimidad puede nacer de ahí: te das cuenta de que te gusta comentar cosas que jamás le dirías a nadie, porque confías hasta el infinito en esa persona. Sabes que esa persona jamás te va a traicionar y lo bonito es que te puede llegar una sonrisa, una flor, una mirada que lo dice todo en el encuentro más inesperado de cualquier momento silencioso. En el reino de los correos electrónicos, era irresistible el encanto de la carta manuscrita que guardas en el rincón más bonito de tu casa. Una palabra que perdura, que acompaña siempre. Un encuentro que una persona decide inmortalizar en una dedicatoria. Darías una fortuna por ver la cara puesta en la lectura de las letras, un sentimiento inmortal que se guarda en el corazón. Escribes para inmortalizar la puesta de sol que contemplas en ese momento en el que el cielo se apodera de tu corazón. El paraíso debe ser así: la imposibilidad del olvido de la palabra que sana. No estamos determinados por el vil metal: en el fondo siempre nos guiará el corazón. Nos queda esa utopía que no será matada ni prostituida por el mercado. Mientras exista eso, la vida tiene sentido, se convierte en un permanente cielo de verano.
Carlos Platas Seixas tiene 36 años y es de A Coruña

xoves, 17 de setembro de 2015

O meu barrio

Vivo na Agra do Orzán desde neno. É un barrio que ten unha das maiores densidades de poboación de toda España. Hai toda a oferta de servizos desde sempre, case non hai que desprazarse ás grandes áreas ou ó centro. 

Desde hai uns cantos anos temos un grande centro cultural chamado Ágora, na aldea da Gramela, un dos poucos recunchos de aldea que quedan da antiga agra, na antiga parroquia de San Pedro de Visma, pertencente ó anexionado Concello de Oza do que xa falei. Tamén queda a zona rural da Silva, que necesitaría unha restauración da maior parte das casas e destinala a vivenda social. É moi recomendable a subida ó alto da Pena Moa, que agora, coma hai cincuenta anos, volve ser un grande prado verde, ideal para ver a maior parte da península e camiñar en soidade e paz.

Nos anos sesenta-setenta do século pasado nutriuse da xente das aldeas que viña fuxindo da dureza do agro (o meu pai e os meus tíos, entre eles) para ir traballar ás industrias. Agora veñen inmigrantes de case tódalas nacións do mundo para sobrevivir.

mércores, 16 de setembro de 2015

Mis idiomas...

Nueva entrada en este diario público. Hoy toca escribir en castellano, y hablaré de mis lenguas, es decir, de las lenguas de Galicia.

Nací en un entorno urbano: por lo tanto, mi lengua fue el castellano, pero el gallego también estaba presente en mi vida por la familia, la escuela, la Iglesia, la tele... Pero, evidentemente, con pocos años sólo tiendes a hablar en un idioma.

Incorporé el gallego en la época de la Universidad (Maxisterio en la Universidade da Coruña). Lo hablaba siempre que podía sin abandonar el castellano. Lo hablé en esa época más que actualmente. Lo hablaba porque me gustaba, así, sencillamente, y quería hablarlo. Fui mejorando al hablarlo. 

En Galicia siempre ha habido un fuerte debate sobre la desaparición del gallego: yo pienso que eso aún está muy lejos. La dictadura franquista no hizo mella, porque el pueblo lo siguió hablando, y se consiguieron avances en la sociedad que dan más ganas de no abandonar el gallego. Aunque aún sigue habiendo los de "todo en castellano, me tienes que hablar en castellano". Aún se sigue hablando mucho, la gente quiere hablar en gallego... Lo fundamental es hablarlo a los hijos en la casa y fuera de ella.

martes, 15 de setembro de 2015

Libros...

Dedico a entrada de hoxe ós libros. Estas semanas estou ás voltas con dous libros do meu pasado: "La casa de la Troya", de don Alejandro Pérez Lugín, e a tradución galega do Drácula de Bram Stoker.

Caéronme nas mans na casa, e non puiden evitar pasar tempo con eles. A Casa é unha novela deliciosa, lixeira se se quere pero que toca un chisquiño o corazón. Esa casa de hospedaxe da rúa da Troia de Santiago, próxima á Catedral, pódese visitar aínda hoxe, na tempada de verán. Teño pendente a visita. Supoño que para un de fóra de Galicia a mestura constante de galego e castelán dificultará a lectura, pero é un canto á nosa terra e á nosa cultura, se se quere desde unha visión sentimental e afectiva, sen entrar en compromisos políticos e sociais. É unha perfecta guía para visitar Santiago e gozar do casco vello. Se cadra non se está moi de acordo coas gamberradas e co estilo de vida deses estudantes e identificámonos máis con Pulleiro, pero alegrámonos cos amoríos e coa pureza de corazón de Carmiña e Gerardo.

A outra novela non necesita presentación. Eu coñecina no primeiro de Bacharelato na súa versión castelá de Anaya. Logo merquei na Librería Couceiro da Ronda de Outeiro a tradución que fixera a poeta Xela Arias, que finou noviña e foi candidata ó Día das Letras este ano e mailo anterior. Drácula é omnipresente na obra, mesmo cando non aparece. Está aí, sentímolo nas sombras, agachado. Desexamos matalo ó final, porque é un vampiro puro, non coma os de agora, que teñen sentimentos e se namoran. A obra é un retrato fiel da sociedade e da cultura do tempo no que foi escrita.

luns, 14 de setembro de 2015

A Coruña

A Coruña es la ciudad en la que nací y en la que he vivido siempre. Incluso cuando estudiaba Filoloxía Galega en Santiago de Compostela, ciudad a la que me gusta volver (en mis vacaciones del pasado junio viví cinco días allí), siempre dormía en Coruña (también llamada La Coruña).
Me encanta (es un vicio confesable) ir por todas las calles posibles y perderme por ellas, fijarme en sus nombres. Me gustan sus zonas rurales (del desaparecido Ayuntamiento de Oza, anexionado hace más de un siglo y que aportó población y terreno al municipio de Crunia -primer nombre de la población-).

Es muy recomendable su Paseo Marítimo. Puedes empezar desde el Puerto e ir por toda la linea de costa y por sus playas (pequeñas y grandes), ir viendo sus Museos Científicos (sobre todo el Aquarium), sus monumentos (la Torre de Hércules, inmortal, que siempre esta ahí). Es tan largo que te puedes pasar horas y horas andando. Puedes pasar cerca del templo del deportivismo (el Estadio de Riazor). Puedes acercarte a sus dos grandes Parques (Bens y San Pedro de Visma) y llegar hasta la playa del límite de la frontera con Arteixo (municipio rural conocido por tener la sede de Inditex).

Cuando acabas, te viene bien el café o la caña del final del recorrido. Recomendable para esos momentos en los que tienes que pensar.

domingo, 13 de setembro de 2015

Preséntome...

Hoxe, domingo día 13 de setembro, once días despois de chegar ós corenta anos, abro este blogue.

Confeso que non sei qué escribir. Xa o veremos. Está sempre aí o medo á páxina en branco...

Preséntome: nacín preto da praza de María Pita (lugar da Casa do Concello), na cidade da Coruña. Ó ano viñémonos vivir á Agra do Orzán, na parte alta da cidade, nun dos outeiros da zona (en castelán "colina"). Por iso os coruñeses temos esa expresión tan propia de "baixar ó Centro" (o Centro é a zona do porto da cidade e da antiga cidade medieval). Os turistas, cando desembarcan, pasean por esta zona.

Saquei o título de Mestre na miña cidade, no antigo edificio dos anos vinte do século pasado da zona do Estadio de Riazor (que aínda se conserva e que é unha sala de exposicións e outros labores máis universitarios) e teño varios anos de Filoloxía na lingua na que escribo (estes estudos curseinos na capital de Galicia). Non cheguei a presentarme a oposicións de maxisterio, a vida foi indo por outros vieiros.

Un bico a tódolos que vos paredes a lerme. Carlos.

¡Salta!

Esta peli é unha obra mestra. Veño de ver agora un dos sitios clave do argumento. Rodada principalmente na Coruña, presenta os mundos da xer...