sábado, 31 de outubro de 2015

Fallos al editar en esta bitácora personal...

Habréis visto que algunas entradas tienen defectos, en alguna no se puede ver parte del texto. He eliminado esas entradas. Agradezco de corazón las visitas y la paciencia. Mañana habrá fotito. Un beso - un bico. Carlos.

luns, 26 de outubro de 2015

Cartas...

Cada vez engaiólame máis escribir cartas postais... A xente está tan hipnotizada cos correos electrónicos que xa nin se molesta en escribir unhas liñas ou mandar algunha felicitación, sequera polo Nadal, que até hai pouco tiña a tradición de mandar tarxetas de felicitación pascual en papel. Algunhas eran verdadeiras obras de arte. As letras manuscritas que a persoa mandaba, co estilo da letra propia e persoal, irrepetible, del ou dela, indicaban agarimo, preocupación, paciencia, recordo da persoa estimada...

sábado, 24 de outubro de 2015

Foto do Centro Ágora

Centro Ágora da Coruña, interior e exterior, A Gramela, San Pedro de Visma, A Coruña. Da miña autoría.

venres, 23 de outubro de 2015

Rutas...

Ayer fui al Santuario de Pastoriza, Concello de Arteixo: tiene dos posibilidades. La clásica es ir por la carretera vieja, la que va por Meicende y Oseiro hasta la villa, la antigua Baiúca. De hecho la zona en la que está la actual Casa Consistorial es A Baiúca (hay algún negocio llamado así, en concreto una taberna fundada por Bieito Romero, fundador y líder del grupo gallego "Luar na lubre"). 

Meicende tiene dos polígonos industriales en los márgenes de la Travesía de Meicende: el de O Petón y el de Nostián (Nostián está compartido con A Coruña). En una curva de las calles internas de Petón se rodó la escena final de "El regalo de Silvia - O agasallo de Silvia", producido por IB Cinema. Dejando Meicende entramos en la Parroquia de Pastoriza (para los gallegos la parroquia no es solamente la comunidad de fe y el templo sino también una delimitación parroquial). A partir de aquí hay dos caminos: seguir por la carretera y tomar hacia la derecha la calle del Igrexario (Iglesario en gallego) o ir por un camino rural que empieza por el lugar de Borroa (por aquí hay restos de castro y va a desembocar en un estadio de fútbol y ya directamente a la Plaza del Santuario).

Con buen tiempo da gusto caminar y explorar en un ambiente tranquilo y semirural. La única pega es que por la parte del lugar (en Galicia llamamos lugares a las aldeas) de San José, aún en el término municipal de A Coruña, junto a la Refinería, no hay aceras y la zona que tiene que utilizar el peregrino está muy pegada a las casas que están en ruinas. Se recomienda utilizar la acera de enfrente, la del Pazo de San José, patrimonio histórico. Llegado a Meicende, ya entrando oficialmente en el Concello de Arteixo, se puede cruzar a la otra acera por cualquier paso de peatones ("paso de peóns" en gallego, por si se ve esto yendo por Meicende, ya que el Ayuntamiento utiliza el gallego en los avisos). Buen viaje (o "Boa viaxe", como decimos en gallego).

mércores, 21 de outubro de 2015

O tempo...

Onte non publiquei nada, e non foi por falta de tempo, precisamente. Tamén inflúe qué dicir... ás veces non tes nada que dicir... e vaise o tempo... Véñenme a cabeza as reflexións de Manolo Rivero, que fai moita fincapé nalgo que a min se me pasou desapercibido: o derroche do tempo.

Hai unha anécdota de Rivero que a min me impactou: cando nos piden tempo, poucas veces preguntamos para qué, é dicir, se nos van facer perde-lo tempo ou se vai ser un momento incómodo; porén, cando nos piden pola rúa cartos (acción que pasa de manera frecuente ultimamente) xa desconfiamos e nos poñemos en garda, indagamos para qué o quere... Cando somos concibidos, o tempo redúcese implacablemente... podemos pasar de pobres a ricos por moitas razóns: constancia, intelixencia, ganas, atractivo persoal, respecto e estima á xente, pero non podemos face-lo mesmo co tempo...

luns, 19 de outubro de 2015

Fútbol...

Vivo en Coruña... Hablar del Dépor es hablar casi de una religión... La época gloriosa del Superdépor marcó a toda una población, que llegó hasta la cima profesional... Sin embargo, después, la gente nunca abandonó al equipo y siguió apoyando a pesar de las dificultades de mantenerse en Primera, de bajar y subir dos veces y de las deudas que ahogaban al equipo, fruto de la peor gestión económica que se recuerda. Tino Fernández está demostrando su gran profesionalidad a la hora de pagar las facturas y deportivamente vamos remontando... Álex Bergantiños y Lucas Pérez descuellan entre las figuras, y proceden de aquí... Tenemos aún la asignatura pendiente de la violencia ultra y del fanatismo de los que a la mínima saltan y agreden con violencia física y verbal... y hablo de los dentro, no sólo de los de los otros equipos...

venres, 16 de outubro de 2015

"La vida es sueño"... - II

Ayer fui a ver esta obra, pero, pero, pero... no fue estrictamente la obra de Calderón, sino que toma como principio una representación que se puede hacer actualmente de esta obra en cualquiera de nuestros teatros para narrar una historia... la historia del secuestro de las y los asistentes a esta obra por un grupo que, en principio, estaba sentado con nosotros en la platea... la historia de este secuestro en directo, en falso directo, se va intercalando con microhistorias rápidas y ágiles de cada situación personal de cada miembro del grupo, unas veces en flashback y otras en el presente en el que el o la interesada-o cuenta su historia personal al público... pero también el público y otros invitados dan sorpresas a todos, también a los secuestradores...

mércores, 14 de outubro de 2015

"La vida es sueño"

Inauguramos hoxe unha nova sección, a do teatro, para facer máis variado e ameno este blogue, do que espero que sirva ós que pasan (pasades) por aquí.

Mañá tocará facer visita a un lugar nobre no que xa hai que non entro: o Teatro Colón, no que colaboran a Deputación da Coruña e Afundación de Abanca. Estes días á noitiña hai o certame de teatro afeccionado, e mañá tocará adaptación da obra clásica de Calderón La vida es sueño, no que Segismundo andará entre a lucidez e a tolemia, o engano e a claridade, no medio de moitas cousas. Tocará, pois, baixar ó centro e vestirse para ir ó teatro.

martes, 13 de outubro de 2015

El Observatorio...

Dentro de mi barrio, una de las vistas más imponentes de la zona de la ría de Riazor es la que se ve desde la zona del Observatorio Meteorológico. Desde la rúa del Agra do Orzán, se va desde la larguísima rúa del músico Pascual Veiga, autor de la música del Himno Galego, hasta la zona del Parque, abierto por las mañanas en horario laboral de las instalaciones del Estado (hay el proyecto de conseguir toda la extensión de terreno para el Municipio y poder gozar de ella todo el tiempo, aunque quedaría expuesta al vandalismo).

El edificio del Observatorio, que da nombre a una de las calles que da acceso a esta zona, es una joya histórica, de más de un siglo de vida y, raramente, muy bien conservada. Seguramente contribuyen a ello que está bajo el amparo del Estado y que está cerrado al público en horas no diurnas. Como está en una de las colinas más altas del municipio, hay la particularidad de que hay una larguísima escalera desde la parte de abajo (calle de Gregorio Hernández, junto a la Ciudad Jardín y el Estadio de Riazor) hasta la parte de las instalaciones del Ministerio. En días de sol pleno de verano (que hay), hacer fotos es un placer. Yo contribuí a una exposición que se hizo de fotos históricas del Agra con unas fotos actuales, que se contrapusieron a unas antiguas (la escalera y el edificio apenas cambiaron).

luns, 12 de outubro de 2015

"Una palabra tuya"

Vai de libros hoxe. Pasóuseme pola cabeza un que me gusta moito e que coñecín pola adaptación cinematográfica de González-Sinde coa extraordinaria Esperanza Pedreña con Malena Alterio, man a man nunha interpretación na que cambian de rexistros dramáticos. O público non sospeita o final... e ata aí podo ler...

Este libro fala dos grandes asuntos do ser humano: a soidade, a comunicación, a nenez vivida con dor e sen amor, con frialdade, a necesidade da amizade, a crueldade dos xuízos superficiais e inxustos, as demencias senís que afectan ós seres que nos deron a vida, a explotación laboral, o individualismo máis feroz...

domingo, 11 de outubro de 2015

Por San Pedro...

De Visma... la última zona de Coruña que conserva muchísima zona rural intacta... y muchísimos parques al lado de la vivienda, si vives por esa zona. 

Es una zona actualmente híbrida, medio rural, medio urbana, con los restos de lo que fue y las nuevas construcciones. Si el (o la) paseante se fija, aún detecta en la microtoponimia de las placas municipales lo que fue hace cincuenta años. 

Yo aún no soy tan mayor (aunque ya tengo cuatro décadas desde el día 2 de septiembre pasado), pero aún recuerdo el lavadero que estaba delante de la Capilla del Santo Cristo de la Iglesia Parroquial de San Pedro de Visma, en el lugar (ahora calle-rúa) de Río (porque había un río, y lógicamente un lavadero). Es una zona transilvánica, en transición. 

El paraíso aún está en el lugar de A Gramela, junto a la calle del Instituto del barrio, comenzando en subida por la Arqueta de los Frailes, resto de la construcción acuedíctica de toda la canalización de agua que subía desde Visma hasta la zona de la Plaza de la Harina (centro-centro de la Ciudad Antigua) y va por agras vírgenes hasta la zona de la aldea de Loureiro, junto a la zona del ahora parque y otrora vertedero de Bens). Por O Loureiro hai caminos antiguos que llevan hasta la zona del parque de O Portiño (estrictamente Bens está un poco más lejos, junto a la Playa y la estación depuradora de aguas de la comarca, en el límite con Arteixo).

sábado, 10 de outubro de 2015

"Atlantic City"

Vai de libros, un repartido a partir de hoxe por La Voz de Galicia, escrito polo xefe de Opinión do xornal, Luís Pousa, peruleirense (zona que está ó carón de San Pedro de Visma).

Fala da miña cidade. Faltan barrios, pero, como tiñan que ser cincuenta artigos, a representación coruñesa é boa, fala da Coruña clásica (centro-xardíns) e dos barrios periféricos populares (la Sagrada). Fala con poesía e moita ironía, retranca dicimos en galego enxebre. 

Sempre con moito humor e agarimo. Fai moitas viaxes á nenez, na liña dos que fueron a la E.G.B. Amosa xa a idade que ten, pero tamén tódalas historias e tódolos personaxes que aparecen son froito da experiencia laboral xornalística: o xornalismo é máis ca un traballo, é unha vocación, un sacerdocio ó que lle dá-la vida.

venres, 9 de outubro de 2015

Coros de la ciudad...

Vivo en una ciudad en la que hay mucha tradición musical. Hay de todos los estilo, y aquí he citado varios músicos del estilo de cantautor o pop-indie.

Pero cualquiera que viva mínimamente en esta ciudad se podrá dar cuenta de que hay muchos coros de aficionados, sobre todo de gente jubilada y/o que frecuenta la red de centros cívicos municipales (afortunadamente casi todos los barrios cuentan con su centro cívico o con un macrocentro -Fórum y Ágora-). Es una buena ocupación para el tiempo libre, que te da disciplina y gusto estético, te forma musicalmente y tienes que trabajar en equipo y tratar con gente.

También, al amparo del Conservatorio y de la Orquestra Sinfónica de Galicia, hay coros juveniles y de músicos adultos, que aportan toda la técnica de su formación avanzada musical. Tienen la buena idea de formar asociaciones para tener plena independencia sin interferencias de los poderes públicos, buscan la financiación para tener libertad de creación e interpretación. Es de destacar que algunos suelen ensayar y cantar en iglesias de una manera estable. La Iglesia aparece una vez más como protectora de la belleza y del arte.

xoves, 8 de outubro de 2015

Quiosco Alfonso...

Volvo falar de Museos e tamén Museos da Coruña. O Museo de hoxe é un histórico do Patrimonio Coruñés, que non desapareceu de milagre, no medio dos Cantóns, sitio no que desapareceu tanto patrimonio artístico-histórico fermoso: o Quiosco Alfonso, que antano foi cinema, nun sitio no que había moitísimos pazos de cinema. Afortunadamente, non desapareceu e desde hai xa tempo acolle exposicións municipais.

Actualmente acolle unha exposición de fotos de oceanos, que mestura a beleza e a concienciación pola natureza. Ten dúas plantas, divididas en dúas partes, esquerda e dereita. Cada parte ten unhas pequenas escaleiras que permite acceder á planta superior. Cada escaleira dá a un pequeno recibidor que ten dous corredores que dan acceso á estancia grande do fondo, que soe albergar cadros grandes ou obras moi grandes. Desde arriba tense unha visión diáfana de abaixo. O ambiente calmado permite un paseo lento que nos permite recrearnos coas obras de arte. Varíanse as expos con certa frecuencia, así que temos ganas de baixar ó centro para ter a sorpresa dunha nova expo.

mércores, 7 de outubro de 2015

¡Gracias!

Hoy la entrada va a ser muy sencilla: ¡GRACIÑAS! ¡GRACIAS! THANKS A LOT! a los que me leen.

martes, 6 de outubro de 2015

A miña Parroquia

Onte, por pura preguiza, non publiquei. A ausencia dunha entrada nun blogue diaria permite unha virtude: a reflexión sobre a falsa excusa de "non termos tempo" para o que temos que facer ou o que deberiamos facer por seres queridos ou seres do noso arredor pero para o que non buscamos tempo porque desexamos face-lo que nos pide o corpo e non o que nos obriga a un certo traballo. Os días sempre son moi longos.

Non intencionadamente, como este blogue é un espello da miña vida, e esta é variada, ata hoxe non fixen mención das miñas crenzas. A expresión destas ten que ser natural, é dicir, unha expresión de vida, como outras accións que se fan nela. Eu pertenzo á Igrexa Católica porque miña nai, desde nena e durante toda a súa vida, en distintas igrexas da Coruña, porque viviu en distintos barrios, sempre participou da vida da Igrexa e procurou que a súa familia participase tamén. De neno é unha vida inconsciente: vas á Igrexa como vas á praia ou á aldea, aínda que despois deixes de ir. Despois vaiche gustando cómo funciona a comunidade á que vas por hábito e desexas participar. Xa non é só por hábito. Participas de xeito distinto segundo as etapas da túa vida, pero estás aí.

domingo, 4 de outubro de 2015

La Torre de Hércules

En un blog de un señor que vive en Coruña, no podía faltar el Monumento por excelencia: la Torre, que es como la llamamos familiarmente los coruñeses. Desde hace dos séculos viste el aspecto actual (y sospecho que ya se quedará así definitivamente), obra del arquitecto Giannini, que le dio la envoltura cuadrangular protectora con remate con forma de sombrero.

No siempre fue así: tuvo distintas fases y muy distintos tamaños. Al principio era pequeño, con los siglos fue creciendo para poder tener una eficaz utilidad de faro que ayudase a los barcos a no encallar en las rocas peligrosas de la costa gallega.

Desde hace unos años, se exponen los restos subterráneos de la base de la Torre y dentro de ella hay paneles explicativos de la historia milenaria de nuestro Faro. El paseo merece la pena, porque hay toda una línea de costa maravillosa, museos a lo largo del recorrido y playas espectaculares. Sin duda, este patrimonio y el del Castro de Elviña merecen un Museo aparte, que podría estar en la antigua Cárcel.

sábado, 3 de outubro de 2015

"La Favola"

Un sitio recomendable na Agra do Orzán é "La Favola". É un sitio pequeno, pero agradable, pintado de verde e coas cadeiras e mesas ben postas. Hai poucos sitios e o lugar é bo, así que, a determinadas horas de días non laborables, cómpre reservar... ou chegar á primeira hora.

Aínda que se centran na pasta típica italiana, tamén teñen carnes. A sección de pasta é grande e fresca, feita no propio momento. Polo tanto, a espera paga a pena para ter un momento cálido. Teñen tamén para levar ó domicilio, aínda que máis ben se presta para aquilo tan coñecido de "saír a cear fóra", en parella ou en familia ou cos grupos de amigos. A atención é tamén moi agradable.

venres, 2 de outubro de 2015

La Casa de la Troya

Lo prometido es deuda. Ayer hice una visita a la capital de Galicia para ver por la mañana la casa en la que se inspira el famoso libro de Pérez Lugín. No me decepcionó. Es rentable la entrada: por dos euros visitas una de las casas más famosas de Santiago y tienes en el mismo lote visita guiada.

Es una casa pequeña, pero coqueta. Sorprende la parte de abajo, antes dedicada a cuadra y lavabo de los huéspedes, con unas escaleras propias para el asentamiento de las pezuñas de los caballos, medio de locomoción de aquella época. Es usual en las casas del Casco Monumental (Patrimonio de la Humanidad) este sótano. 

En la primera planta tenemos el recibidor y el comedor. En la segunda, la zona de habitaciones (colectivas e individuales) y en la última, la cocina y las dependencias de la dueña y de la criada. En las estancias hay fotografías de las personas que inspiraron los personajes y grupos de universitarios de la época de la novela junto con ediciones literarias y versiones cinematográficas de la novela.

xoves, 1 de outubro de 2015

Santiago

Hai cidades que merecen tódalas visitas que se poidan. O casco vello de Santiago, con moi bo tempo, é un deses agasallos que un se ten que dar.

É un casco vello moi ben coidado, que sabe mante-lo seu patrimonio. Chegar e entrar ó casco vello pola Mámoa e ir en liña recta cara á Acibechería, mirando cada un dos recunchos é un deber obrigado para os sentidos.

¡Salta!

Esta peli é unha obra mestra. Veño de ver agora un dos sitios clave do argumento. Rodada principalmente na Coruña, presenta os mundos da xer...