Publicacións

Mostrando publicacións desta data: Novembro, 2015

De mí...

Ojalá se pueda decir de mí que su conciencia no fue violentada y actuó según ella...

"Un ninguén"

Estas palabras do título permiten recoñecer o seu autor e a súa obra. É a primeira frase da famosísima e traducidísima obra de Neira Vilas "Memorias dun neno labrego" . É unha obra que engaiola pola súa enxebreza e fluidez idiomática ademais de saber dominar como ninguén os ritmos narrativos. A edición clásica é a de Ediciós do Castro , cos debuxos de Isaac Díaz Pardo. Hoxe faleceu o seu autor. As redes están botando decontino os pésames, as homenaxes e os recoñecementos á variedade da súa obra. Descanse en paz.

Contra la violencia a la mujer...

Hoy estamos en una de esas fechas que no gusta celebrar, como los cumples o los santos o las fiestas destacadas (universales o propias de un grupo concreto). Hoy nos acordamos de que hay gente que considera a la mujer un objeto de su propiedad, como una mascota: no hay derechos ni libertades. También influye el desequilibrio que muchas veces no queremos ver y al que le buscamos excusas para no atajar el mal rápidamente. Esta entrada va a todas las mujeres que lloraron y que sufrieron. Por ellas.

Para encontrar emprego - Para encontrar empleo

Taller de búsqueda de empleo en A Coruña - Obradoiro de busca de emprego na Coruña Búsqueda de empleo

No cabodano de María Victoria Moreno - en el aniversario de María Victoria Moreno...

Lémbrome dun rapaciño que hai trinta anos gozaba na pequena explanada arborada que hai enfronte da praia de San Amaro en pleno verán coa lectura de "Leonardo e os fontaneiros". Esta lectura tiña a particularidade de que tiñas que saltar de páxina e lías ó final varias historias. Hoxe, pasados os anos, perdido o hábito de ir a San Amaro e separado humanamente para sempre das persoas coas que ía ao areal, ese rapaciño viu un canciño nunha cafetería "pet-friendly" e lembrou agarimosamente a escritora, María Victoria Moreno, que faleceu hai hoxe dez anos en Pontevedra e que tantos bos momentos lle deu... Me acuerdo de un chavalito que hace treinta años disfrutaba en la pequeña arboleda que hai enfrente de la playa de San Amaro de A Coruña en pleno verano con la lectura de "Leonardo e os fontaneiros". Esta lectura tenía la particularidad de que tenías que saltar de página y leías al final varias historias. Hoy, pasados los años, perdido el hábito de

Para o Nadal...

Xa que agora xa vai vir o tempo do Nadal, é bo que non se perda o costume de enviar ó círculo de achegados-as as nosas felicitacións, compradas ou editadas, cunhas letriñas manuscritas... Que non se perda a grata sorpresa de que os nosos atopen na súa caixa de correo unha cartiña de papel co enderezo escrito a mao que se cadra non agardaban nin por casualidade...

Paisajes de Coruña...

El lunes fue día de mucha caminata, por zonas rurales de Coruña: por la mañana tuve que volver desde Los Rosales (San Pedro de Visma) hasta mi zona (Agra do Orzán).  El GPS interno me decía que tenía que subir hasta la calle de San Pedro de Visma e ir por el lugar de Gramela. Allí me di de cuenta de lo despejado que ya está el acondicionamiento del ajardinamiento del futuro Parque de Adolfo Suárez (presidente español que hizo posible la desactivación legal de la dictadura franquista), hasta con estanque incluido. Hay una senda peatonal por la orilla del nuevo cementerio parroquial de Visma y subí hasta la calle, con ovejitas pastando a un margen y todo. Gramela no volvió a decepcionar: aldea en estado puro (la crisis tuvo una bendición: conserva parajes tan bellos como éstos). Hasta había vacas en el descampado más externo, el que está pegado a los edificios del Ventorrillo. Por la noche, para volver de la zona del gran complejo comercial y de ocio Marineda, dado que no ha

"Kilómetros"...

Nesta tarde calmada de domingo de Santos, despois do masacre de París, recuperándomonos e lembrándomonos tamén de tódalas mortes das demais guerras do planeta, escoito con calma na casa o primeiro disco de Silvia Penide, "Kilómetros", sacado no ano do Prestige, precisamente, descatalogado nos puntos de venda (ó menos, eu non o puiden ver, nin sequera na internet). Collino o venres na Biblioteca Municipal da rúa de Durán Loriga. e deille varias voltas. Os discos sempre hai que escoitalos varias veces. Este é un disco primeirizo, moi persoal, polo tanto, con fotos persoais da autora, que expresa todo o seu mundo interior con grande carga afectiva e delicada, pero tampouco oculta as súas ideas sociais e políticas, o que quere e o que non... Está a piques de remata-la xira da reedición do último disco e a piques de saca-lo novo...

Nadal en galego - Navidad en gallego

Hago propaganda de este blog que publicita material de Navidad en idioma gallego. Mi más sentido pésame a Francia. Panxoliñas e material de Nadal

Coruña inédita...

Xa teño nas miñas mans o famoso calendario coruñés de Xerais. Xa nos estamos achegando ó final de ano e imos ter nos ollos moitos calendarios. Neste hai fotos inéditas e anónimas dunha calidade incrible. Santa Catalina, o Campo da Leña (mágoa que non se salvase ultimamente este nome antergo), o camiño de Garás, a inauguración de María Pita, a antiga igrexa de xesuítas, a zona do porto á altura de Oza... Para agasallar, sen dúbida...

Un pouco de música...

Imaxe

Cambio de cara...

Cambieille a "roupa" a este "cativiño" chamado "blogue persoal". Que vos preste... A canción de Amaral de onte serve para denuncia-lo maltrato á muller baseado na ideoloxía de que a muller é propiedade do home e é, no fondo, un obxecto de usar e tirar... Un biquiño. Carlos. Le cambié la "ropa" a este "niñito" llamado "blog personal". Que os aproveche... La canción de Amaral de ayer sirve para denunciar el maltrato a la mujer basado en la ideología de que la mujer es propiedad del hombre y es, en el fondo, un objeto de usar y tirar... Un besito. Carlos. 

"¿Cuántas veces te ha hecho sonreír?"

Imaxe

Pontevedra y su Museo...

Prometí una entrada sobre mi visita a Pontevedra el jueves pasado. Quería ir a ver el Museo, que en realidad es un complejo museístico de seis edificios, situados en el casco antiguo de Pontevedra.  Empieza por las ruinas del convento de San Domingo y tiene cinco edificios más. Uno está destinado a ser edificio de administración de las instalaciones, dos más en la zona de Pasantería (pegados, junto a la Praza da Leña y cerrados por reformas, al igual que el convento)  (respeto el nombre de las placas de las rúas, en gallego) y los dos restantes cerca del río Lérez, ya en zona de ensanche, moderna, en la calle del Padre Amoedo. Están unidos por puentes cubiertos, que unen el antiguo edificio de los jesuitas con el edificio de planta moderna (el Sexto), inaugurado hace unos años El edificio Sarmiento está dedicado a la historia y al arte antiguos, desde los principios de la humanidad centrándose, obviamente, en la provincia de Pontevedra: los restos arqueológicos desde la cultur

Detalles e estilos de ser...

Onte non publiquei por estar, como prometera, de visita en Pontevedra, dando máis voltas ca unha buxaina, pero cheguei cedo á Coruña... Esta viaxe merece unha entrada máis detallada... Hoxe quero falar dunha pequena reflexión sobre ese tópico da estima que lle teñen as mulleres ós detalles e, sobre todo, á lembranza das datas sinaladas. Normalmente os homes tendemos a quitarlle ferro a esta cuestión, dicindo que hai que demostralo todo o ano e non quedar en momentos concretos. Penso que, sen anula-lo feito do valor feminino ós detalles, penso que, no fondo pensan coma nós e que aprecian os detalles cando o resto da convivencia e do trato é de lei. Non creo que xustifiquen o pasotismo e o desprezo dun home só porque de cando en vez regale flores ou felicite datas sinaladas...

El mar de A Coruña...

Imaxe
El vídeo habla por sí solo... Que os guste... Buenas noches.

De viaxe a Pontevedra...

O xoves, se non se torcen as cousas, visitarei Pontevedra para visita-lo seu famoso Museo, obra, entre outros, de Filgueira Valverde. É moi grande, pero, como hai todo o día e completa tranquilidade, coido que imos dar feito. Vai ser unha aventura localiza-lo Museo e ir polas rúas.

Memorial de Difuntos...

Sirva esta entrada en el Día de Difuntos de homenaje a mis seres queridos: María Valledepaz García, Carlos Platas Díaz y Ana Mari Seijas Valledepaz. Mi oración y mi recuerdo. Carlos.

Día de Santos na Galiza...

Hoxe o día amenceu esplendoroso, como corresponde ó de Santos na nosa terra da Galiza. Tempo de camposantos. Onte atravesei a cidade pola zona da costa, por Zalaeta e Orzán, para ir ó camposanto antigo da Coruña: San Amaro, cheo de historia polas persoas que acubilla. Propaganda dos magostos, dos trucos e dos tratos e das Santa Compañas na rota de ida pola zona que viu os meus primeiros pasos. Fun directamente á tumba de miña nai, limpa da vexetación que lle medrou. Despois, entretívenme co resto do cemiterio, especialmente co Civil, que sempre tiña o engado do prohibido, dos que vulneraban a norma e se enterraban con campas que só tiñan o nome. Nichos de republicanos e a homenaxe ós comunistas, curiosamente diante do monumento emparedado (non creo que o destruísen) ós soldados alemáns mortos nun accidente aéreo e que se converteu nunha exaltación do nazismo. Nun paseo que non fixen a propósito fun descubrindo nomes ilustres. Algún procureino (Galán Calvete, paseado do Partido Ga