Amosando publicacións coa etiqueta Cine. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Cine. Amosar todas as publicacións

xoves, 14 de marzo de 2024

¡Salta!


Esta peli é unha obra mestra. Veño de ver agora un dos sitios clave do argumento.
Rodada principalmente na Coruña, presenta os mundos da xeración dos 80 e a destes anos, a través, sobre todo, da súa tecnoloxía.
É un canto á afectividade máis desinteresada, espontánea, a través da convivencia de dous nenos irmáns en pleno tempo libre de verán nun barrio popular urbano moi diferenciado dentro da Coruña.
O pasado e o presente conviven no mesmo lugar, cos seus choques.
Momentos de humor, aventura, pero tamén... e ata aquí podo ler.
Védea: está xa en deuvedé.

luns, 23 de setembro de 2019

Camera Café

Estes días estou cos episodios de Camera Café.
Serie irrepetible.
Buscando na rede información de Esperanza Pedreño, aparece a peli da serie proxectada por Arturo Valls e que se fará proximamente.
Non sei. O tempo pasou.
Espero que a peli teña dignidade.
Por querer estirar, estragas un boísimo recordo.

martes, 7 de novembro de 2017

"Esquece Monelos"...

Por terceira vez fun ver "Esquece Monelos" nos Cantones Cines de Los Cantones Village na Avenida do Porto da Coruña. Segue unha semana máis pola resposta da xente que foi vela na primeira semana, semana difícil polas actividades lúdicas do "Samaín-Halloween-Defuntos". Mesmo había xente na hora máis difícil (última hora da noite). Isto demostra que cando algo é bo, aínda que sexa diferente ao que se adoita ver en oferta comercial, triunfa. Neste caso xogaba na casa (río emblemático do concello).

Neste caso o formato documental non se fai nada pesado e achega datos descoñecidos (sospeito): o nacemento na Furoca (próximo ó coñecido embalse de Meicende), o tramo aberto que está ó carón do parque de bombeiros en San Cristovo das Viñas, cunha zona completamente rural que sobresae de xeito diferenciado fronte ás edificacións industriais e de ocio (o todopoderoso Marineda que se ve ó fondo das poucas casas de aldea e animais que aínda resisten). Teño que recoñecer que non coñecía eu ese tramo a pesar de ir con frecuencia andado ata o Marineda pola Avenida de Arteixo e pola Estrada dos Baños de Arteixo, aínda que si que vía animais de campo nunha zona verde na que non se pode edificar por ir o oleoduto, que desde San Cristovo acompaña o río ata o mar na zona de San Diego. Si coñecía tamén un afluente que vai pola zona de monte do val de Feáns Vello, próximo ó camposanto e que logo vai polo Camiño de Montes (que une Feáns co Castro de Elviña).

É interesante ver os tramos subterráneos que moi pouca xente viu e sobre todo unha ponte (coñecida por unha fotografía que se pode ver con facilidade nas redes sociais) de pedra soterrada xusto debaixo do monumento ó Río Monelos (próximo ós chamados aínda hoxe "Novos Ministerios" e ó mítico Bar Os Belés, que nos amosa un dos poucos edificios da zona da Avenida de Monelos que non caeu nos anos sesenta na construción do polígono de San Pedro de Mezonzo e no que se pode cantar ó xeito tradicional).

Vemos a destrución do poboado chabolista (non só de xitanos) da Cubela. O río vese na zona de miseria e nas reflexións do patriarca (ó que, por certo, vin no camposanto de Feáns o día 1). É coñecido en fotografía o tramo descuberto fluvial que ocupaba Alcalde Marchesi de cara á Gaiteira e á ponte descuberta (aínda hoxe) da rúa que leva o nome do río, un dos poucos sinais descubertos do río no medio de todo o agachado (a mostra máis clara disto é o tramo verde de Someso, rego seco que para o ollo observador di o que había) (aínda que aínda hai no chan enreixados que permiten ver o rego subterráneo do río e as poucas anguias que sobreviven).

No medio da historia principal, o río dende Meicende até San Diego, a explicación científica e o drama familiar que supón a destrución das neuronas e da posibilidade de lembrar e aprender, de comunicarse e de amar.

martes, 18 de abril de 2017

Frodo y Mina...

En estas últimas semanas estuve viendo la última parte de la celebérrima trilogía "El Señor de los Anillos, que me compré en Lunes Santo, si no me falla la memoria. Me di de cuenta de que es como Drácula: Jonathan, Mina, Van Helsing y los demás no hubiesen podido vencer al Conde si no hubiesen estado unidos y viviendo de manera altruista. Las vampiras y el Conde van a lo suyo, cada uno por su lado, utilizándose cuando conviene. Drácula tiene que lidiar siempre solo, confiando soberbiamente en su inteligencia y en su pasado.

Sauron y sus aliados siempre van individualmente. Si están unidos, es por interés, hasta se pelean entre ellos. Frodo no conseguiría llegar hasta el corazón de Mordor y vencer la tentación de poseer el anillo si no fuese por Sam, que de manera limpia y sincera está con él de manera incondicional. Tienen el apoyo del resto de la compañía y de los países de la Tierra Media que utilizan de manera unida sus inteligencias diversas para que Frodo llegue al lugar de destrucción del anillo.

sábado, 11 de febreiro de 2017

El verdugo...

Hoy va de cine. El jueves fui al Colón, antigua sala de cine, a ver esta obra de Berlanga. Tiene una particularidad este ciclo: sólo se echan las películas, elegidas por una revista de cine, si hay un número mínimo de reservas por internet. La noche tampoco acompañaba con el tiempo, aunque no fue de las peores... Hubo intervenciones de experto, en este caso, uno conocido en el municipio, el concejal de Culturas (sic), Coñecemento e Deportes, José Manuel Sande, con quien ya coincidí el mismo día a las siete de la tarde en la FNAC en la presentación del libro "Norteáns" de Mar Guerra, ambientada en la vida castreña gallega (castro de Santa Tegra, en A Guarda), con agasajo de café a los presentadores (normalmente suele ser agua).

La polémica de las redes sociales con la presentación de la peli se reprodujo en el patio de butacas: hubo risas (porque Berlanga y Azcona trabajaron el guion a conciencia para provocarlas) y hubo gente a la que le pareció bien y gente que lo consideró una falta de respeto por el tema que trata: la pena de muerte (además, en el contexto del país de la película, el franquismo, que consideraba necesaria la pena de muerte, curioso en un país de religión confesional católica).

sábado, 17 de setembro de 2016

"El principito"

Retomo este blog. Entre la pereza y la falta de motivos (por lo menos, que se me pasen por la cabeza conscientemente), tuve unos cuantos días este lugar sin renovación.

El pasado jueves aproveché tiempo libre para ir de cine. El Principito. En versión de animación, conjugando los pasajes famosos del libro (el primer dibujo del aviador y el primer encuentro con el chico, la petición del cordero, el Rey, el Hombre de Negocios, el Vanidoso, la Rosa, el Zorro, la Serpiente...) insertado en una historia de una niña condenada a no tener infancia, con todo el tiempo milimetrado en su formación de alto nivel, siempre sola, con una madre que no ejerce de madre y sólo sabe trabajar, con un padre que las dejó, sin tiempo para lo esencial, que, como se dice en el libro, "sólo es capaz de percibirse con el corazón". La niña encuentra al aviador, ya anciano y con síndrome de Diógenes, que le manda cuartillas con páginas del libro, que enamoran a la niña, que quiere saber más y que pasa de sus libros de alta matemática a dibujar con estrellas el techo de su cuarto...

luns, 1 de agosto de 2016

Blog para cinéfilos...

Hoy recomiendo un blog hecho por un productor de cine a la antigua usanza, que tiene su empresa en Nostián, en el límite de la frontera con Arteixo, y que defiende los viejos medios fotográficos y de filmación frente a la tendencia digital.

luns, 11 de xullo de 2016

"Tren de sombras"

A última hora de la tarde del jueves pasado, como yo estaba de paso por la zona del Parque Europa y entré en el Fórum Metropolitano, me enteré del ciclo del cine que proyectan en el vestíbulo principal. Pensé que podía ser una buena opción de tiempo libre (además nunca había asistido a esta actividad, a pesar de que yo tenía conocimiento de ella en el pasado).

Ésta era una opción arriesgada, sin a penas saber nada de la peli. Se cumplió esta intuición. Es cine de autor, diferente y arriesgado. Es una película muy lenta que se basa en la recuperación de una de las primeras filmaciones domésticas cuando surgió la oportunidad de conservar en fotogramas momentos del pasado. Es un homenaje a los distintos momentos del cine, porque recrea todas las posibilidades de filmar que ha habido en la historia del cine, pero también tiene su interpretación de cine fantástico. Es una película que va al detalle, que se recrea en la observación silenciosa, y a la que no estamos acostumbrados porque tenemos metido dentro de nosotros la necesidad de acción, movimiento, palabra, hechos... Puede darnos la impresión de que es repetitiva y caótica (esta última palabra la citó una participante en el coloquio posterior).

martes, 7 de xuño de 2016

Unha peli interesante...

Hoxe vai de cine. Onte, ó rematar de traballar e tomar algo por aí, no xornal batín cunha peli interesante próxima onde estou e con posibilidades de baixar por chegarme o tempo.

"El olivo". Atrae porque é un tema pouco usual nos cinemas: a ecoloxía. É tamén unha peli española, de Icíar Bollaín. Moi enraizada no interior de España, o rural valenciano, pegado á costa das grandes construcións que crebaron deseguido (diso tamén fala a peli, dos pelotazos, do diñeiro doado e do desexo de fuxir da dureza do traballo na natureza). Trata un tema case inédito no cinema (e iso é de agradecer): a merca de árbores centenarias, sobre todo os que están asociados a tradicións -o sagrado que é a oliveira- moi sensibles, para sacalos do seu entorno natural e poñelos de decoración en casas e empresas. Coma os hórreos por estes lares, que os sacan do seu entorno, onde teñen sentido porque explican a historia do lugar e da poboación, e os poñen de adorno en grandes áreas comerciais e empresas (estou pensando na Coruña no Continente de Lavedra e na Refinería de Meicende, por exemplo).

martes, 29 de setembro de 2015

"El desconocido"

Hoxe inauguro a sección de cinema. Onte fun á noite ver "El desconocido", rodada de principio á fin na miña cidade. Trata dun pai que leva os seus fillos ó colexio e que se atopará nunha situación límite... Non vou dicir máis para non facer un spoiler deses... Cunha fotografía diferente, vense desde o aire zonas principais da miña cidade: Náutica, Praza de Vigo, Emilia Pardo Bazán, Paseo dos Salesianos, Porto...

O argumento dá para pensar e estás coa atención posta na pantalla pola sucesión de accións, as reaccións descontroladas das persoas e tódolos ambientes moi coñecidos...

Vodas de ouro

 Tamén era domingo cando fai cincuenta anos estas dúas belezas decidiron casar... orgulloso deles sempre... mágoa que o xardín de San Carlos...