sábado, 30 de xaneiro de 2016

Recollida de roupa na cidade...

A anterior entrada púxena para informar dos puntos de recollida de roupa na Coruña. 

Ó meu xuízo, esta iniciativa está moi ben porque converte o acto da nobreza de compartir cos demais nunha acción permanente e estable no tempo, non restrinxido ó tempo do Nadal (acaba o Nadal e a xente non dá nin alimentos nin xoguetes nin nada, coma se despois non se pasase necesidade...) e ademais pon de xeito moi accesible á cidadanía o medio para facer esta acción...

Estaría ben que se entregase roupa comprada e sen usar ou roupa apenas estragada polo uso e a limpeza... O que non queiras para ti...

domingo, 24 de xaneiro de 2016

Un poema a mi madre

Este poema lo escribió Ángela (Ángeles) Soilán González para mi madre, para retratar su vida y, sobre todo, sus últimos momentos en el Hospital de A Coruña. Fue publicado en Facebook el 22 de enero de 2013 y resucitado tres años después.

PARA ANA MARIA. Acariciaba sus manos, y le hablaba como si me oyera. Acariciaba sus manos, y le decía, cuántas veces las había visto dar puntadas y más puntadas, con sus dedos largos y finos. Acariciaba sus manos, y recordaba el pan con chocolate de la merienda. Acariciaba sus manos, que tantas veces cogieron las mías, pero ya no tenían el color que tanto conocía. Acariciaba sus manos, y le hablaba de esto y de aquello, mientras mis ojos se llenaban de lágrimas y por un momento creían ver una sonrisa. Acariciaba sus manos y pensaba que no servía de nada tanto sufrimiento. Acariciaba sus manos y me fui sabiendo que ya no volvería a verlas.

sábado, 23 de xaneiro de 2016

Por las redes...

Tengo perfil en varias redes sociales. Ya llevo unos cuantos añitos. Te encuentras con determinadas situaciones. 

Una de las últimas es comprobar cómo la admisión en un perfil de una persona concreta o de un grupo de una filia determinada tiene que ser incondicional y sin posibilidad de cambio: como estás admitido, tienes que ver pasar por tu muro de manera repetida muchísimas fotos. Eso tapa otras noticias y fotos interesantes de tus otras admisiones. Ralentiza el tráfico de la calle (virtual) por la que pase. Es como ir por la rúa Real en hora punta al mediodía o por la tarde y a penas puedes pasar, fijarte en gente o en cosas o lugares que te interesan y que verías si el sitio no estuviese tan concurrido.

Además, cuando se dice algo, la gente no te lo admite: es la libertad de expresión ilimitada y, además, las fotos son muy bonitas. Sí, pero todo tiene un límite. El empacho y la saturación de estímulos visuales impide captar la belleza. Como cuando la excesiva iluminación urbana te impide ver las estrellas...

xoves, 21 de xaneiro de 2016

A comunicación...

Dunha maneira ou doutra, quéremonos comunicar... e ser aceptados, estimulados, apoiados... aínda que digamos tonterías (non sempre se pode estar dicindo cousas trascendentes). Os mellores momentos da nosa vida danse cando triunfa a comunicación (que hoxe ten diversas maneiras).

A intimidade dáse cando nos damos conta de que ela, el, eles, elas sempre van querer recibir as nosas mensaxes de xeito incondicional e cando nos coñecen tanto que ata nos perdoan o imperdoable...

domingo, 10 de xaneiro de 2016

Graciñas, gracias a los que me seguís!

Escucho a Silvia Penide cuando escribo estas palabras de agradecimiento a los que os acercáis a este blog. Algunos tienen nombre (los que se suscriben a este blog y los que conozco y me dicen que se han acercado hasta aquí). Lo tengo un poco apartado. El ritmo implacable de los días, los trabajos, las perezas, las inconstancias, la falta de motivos para publicar... Pero reconozco que saber que gente concreta, con nombre y apellidos, quiere leerme anima mucho. Supongo que habrá más gente que me siga silenciosamente.

A todos ellos y a todas ellas, mi gratitud por acompañarme en la soledad de la escritura... Escribimos para conseguir cosas buenas, para acompañar, transmitir la belleza y la ternura, la compañía... GRACIÑAS!!!!

venres, 1 de xaneiro de 2016

Murais na Coruña...

Onte, ó ver o mural de Camilo Díaz Baliño, pai de Isaac Díaz Pardo, do Belén da Grande Obra de Atocha, do ano 1927, moi ben conservado, pensei que debían estimalo os que defenden a conservación e exposición pública dos murais de edificios de hostalería e outros pintados por Lugrís Freire, en especial o do local que ocupou ata hai pouco o local Vecchio da rúa Real, preto do Obelisco, coa visión particular da liña de costa coruñesa deste pintor que facía a súa arte a cambia de cuncas...

¡Salta!

Esta peli é unha obra mestra. Veño de ver agora un dos sitios clave do argumento. Rodada principalmente na Coruña, presenta os mundos da xer...