Nunca esquecerei a saída de onte, ver cunha tardiña de sol espléndida o mar, tocalo, pisa-la area, ir ós espazos verdes: Vioño, Sta. Margarida, Paseo das Pontes.
Volver coa noite.
Ver tanta xente, ver que era prudente.
A vida, a ledicia.
Ve-la vida cos ollos do amencer.
Ve-la vida cos ollos do amencer.
Dar grazas a Deus de corazón por esta sinxela marabilla.
Ningún comentario:
Publicar un comentario