O xardín botánico do Burgo

Onte deume por ir ó Paseo da ría do Burgo.

Impresiona tanta amplitude e variedade de zonas verdes pegadas ás zonas interiores de lagoas. Tamén hai moito baño que non hai na zona similar de Coruña.

Hai obras de dragaxe interna da ría, así que hai que dar un desvío, xa próximo á zona residencial do Burgo.

Atopei a entrada do xardín botánico da ría do Burgo. Quedaba tempo antes de que péchase, así que entrei.

Está dividido en dúas zonas diferenciadas: unha que ten un edificio para actividades de natureza, con grande arboreda, e outro sen bosque, destinado a hortas urbanas, con obras que veñen de obradoiros de formación profesional enfocado a actividades de xardinería e equipamento desta serie de espazos. Logo souben que se soe aproveitar esta explanada para infraestrutura de grandes concertos (de aí que non sexa un bosque coma a outra área, na que hai concertos de estilos musicais máis tranquilos e pequenos, coma jazz, por exemplo).

A zona de bosque encanta para desconectar, aínda que lle falte mantemento en equipamento coma pontes e letreiros.

Falta tamén máis sinalización porque nin desde o paseo da ría nin desde a estrada principal de Acea da Ma e O Burgo se ve claramente a zona de entrada principal.

Don Carlos

Morreu un querido amigo, Carlos García Cortes.

Compartimos moitas conversas desas cultas, era un erudito na fe católica, na cultura galega e na nosa Coruña.

Deixo ligazóns dos ecos da súa morte.

https://www.laopinioncoruna.es/coruna/2023/03/29/fallece-sacerdote-docente-escritor-corunes-85319383.html

https://parroquiadesanantonio.org/2023/04/08/funeral-de-d-carlos-garcia-cortes/

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/coruna/coruna/2023/04/15/carlos-garcia-cortes-corunes-sacerdote-mestre/00031681553465203888925.htm

Defuntos

Hoxe tocou pola mediodía a ruta dos cemiterios. É a miña celebración dos Defuntos, dos que tanto me deron. Desde Feáns ata San Amaro. Tranvías de La Coruña ten un servizo eficiente de longa distancia e sabendo dos atallos podes aproveita-lo tempo. A morte así tórnase unha lembranza agradecida e chea de paz, cánta paz dá camiñar polo silencio dos nosos antergos camposantos, lonxe de tantos ruídos e da frivolización da morte, ese feito biolóxico que tanto impresiona e que nos deixa fóra de xogo...

Casas

Ao final sempre volvemos ás casas, nelas sentimonos seguros e apoiados.

Por iso alí sempre nos esperan os recordos e procuramos que teñan as máximas comodidades.

Pospandemia

Parece que xa estamos lonxe da pandemia, aínda que aínda hai vacinas por aí para os maiores.

Resucitan os vacinodromos.

Tivemos un verán cun estoupido de vida en tódalas actividades sociais institucionais e informais. Supoño que a intensa calor da que nos lembraremos durante moito tempo deixou ko o virus.

A xente agradeceu volver ó de sempre. Somos seres sociais: somos capaces de arriscarnos por dialogar, compartir cos outros.

Desde a miña terraza

 

Outra vez nas Fragas

Volvín ás Fragas. Levaba tempo sen ir, uns cantos anos, desde antes desta pandemia. A preguiza ten estas cousas.

É curioso como toda a xente coa que te topas polo camiña saúda. Iso sempre sorprende. Por que?

Ver as distintas construcións humanas ao longo do camiño contribúen a facer ameno o camiño. Alegra ver ao final a torre da campá do mosteiro que che di que o que se empezou no centro de Pontedeume ten a súa recompensa coa beleza do mosteiro, illado dentro da natureza que domina todo ó seu redor e que te mergulla noutro planeta, e coa vista da paisaxe.