Cada vez engaiólame máis escribir cartas postais... A xente está tan hipnotizada cos correos electrónicos que xa nin se molesta en escribir unhas liñas ou mandar algunha felicitación, sequera polo Nadal, que até hai pouco tiña a tradición de mandar tarxetas de felicitación pascual en papel. Algunhas eran verdadeiras obras de arte. As letras manuscritas que a persoa mandaba, co estilo da letra propia e persoal, irrepetible, del ou dela, indicaban agarimo, preocupación, paciencia, recordo da persoa estimada...
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Vodas de ouro
Tamén era domingo cando fai cincuenta anos estas dúas belezas decidiron casar... orgulloso deles sempre... mágoa que o xardín de San Carlos...
-
Tamén era domingo cando fai cincuenta anos estas dúas belezas decidiron casar... orgulloso deles sempre... mágoa que o xardín de San Carlos... -
O martes pasado gocei dun breve concerto nocturno nun local que xa é un clásico e unha rareza: o Jazz Filloa, da rúa Cega, que está entre d...
-
Nesta aldea medrou o meu pai de neno e eu botei aí moitos agostos. Conseguín esta foto da entrada da Galipedia deste lugar. Carripás, Carroi...
Ningún comentario:
Publicar un comentario